________________
એણે પોતાના વિજયો વધારવા માંડ્યા, પોતાના આગળના બે હાથના બળથી ને અવનવી તરકીબોથી સાપને, વાઘને, વરુને નમાવવા માંડ્યાં. અરે, રસ્તામાં પડેલો નિર્જીવ - નિર્માલ્ય લાગતો પથ્થર એના હાથમાં આવતાં જાણે શક્તિનો અવતાર બની જતો ! એમાં પણ અણીદાર, ત્રિકોણ પથ્થર તો વિશેષ શક્તિવંત લાગ્યા. પથ્થરોના જુદા જુદા ઘાટ બનાવી એ ફેંકવા લાગ્યો.
દ્વંદ્વયુદ્ધોના પ્રસંગોમાં પણ એને ચોપગાં કરતાં પોતાના બે પગ વિશેષ સાર્થક ભાસ્યા. એ ધીરે ધીરે અજેય યોદ્ધો બનતો ચાલ્યો. એણે યુદ્ધ વેળાએ વચ્ચે આવતા પોતાના લાંબા લટકતા વાળને પથ્થરથી કાપીને ટૂંકા કરી નાખ્યા; પોતાના લાંબા નખને પ્રતિસ્પર્ધીને ચીરવા પથ્થર સાથે ઘસીને વધુ સતેજ કર્યા; ટૂંકા કરેલા વાળ પણ જ્યારે દોડતાં, દ્વંદ્વ કરતાં, ઝાડીઓમાંથી પસાર થતાં વિઘ્ન કરવા લાગ્યા ત્યારે ઝાડની કૂણી છાલથી, કુમળી વેલોથી, એને જટા આકારે બાંધવા માંડ્યા.
કોઈક વાર વિજયના હર્ષથી ડોલતો એ, પાસે પડેલાં સુંદર પક્ષીનાં પીંછાંથી જટાને શણગારવા લાગ્યો; કોઈક વાર કાળા નાગને જટાએ બાંધીને પોતાના સામર્થ્યનું પ્રદર્શન પણ કરવા લાગ્યો.
માનવબાળમાં આવેલી આ જાગૃતિએ ઠેર ઠેર નવજીવન આપ્યું. બધા માનવો ચતુષ્પાદને બદલે દ્વિપાદથી ચાલવા લાગ્યા, આગળના બે પાદથી અનેકવિધ કળાઓ વિસ્તારવા લાગ્યાં.
ખાનપાનનો કંઈ તોટો ન હતો. એને ઘેરી બેઠેલાં પશુઓ હવે પરાસ્ત થતાં જતાં હતાં. સુંદર મીઠાં ફળ, સુસ્વાદુ જળ ને અમૃત જેવું મધુ એમને ખાનપાન માટે મનમાન્યાં મળવા લાગ્યાં. કોઈ વાતની અછત એમને પીડતી નહોતી. છત એ વાતની હતી કે સર્વને જન્મથી જ એક સાથી મળતો. માતાના પેટમાંથી જ એક બાળક ને બાલિકાનું યુગલ જન્મતું. બંને રમતાં-જમતાં, સાથે પ્રજનન કરતાં ને પ્રાણાન્ત પણ સાથે કરતાં. પ્રજનન કે પ્રાણાન્ત એમને મન રમત હતી; સહજ ક્રમ હતો.
આ નવજાત શિશુયુગલનો વિકાસ પણ અતિ સત્વર થતો : પહેલા અઠવાડિયામાં એ અંગૂઠો ચૂસતાં પડ્યાં રહેતાં; બીજા અઠવાડિયે ઘૂંટણિયાં તાણતાં, ત્રીજા અઠવાડિયે વાચા ફૂટતી ને ચોથામાં ઊભાં થઈ પાંચમામાં ચાલવા માંડતાં. છઠ્ઠા અઠવાડિયામાં એ ઘણું શીખતાં ને સાતમા અઠવાડિયે કામવિલાસની કળાઓમાં પાવરધાં થતાં.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
કુલકરો * ૨૭
www.jainelibrary.org