Bhagavana Rushabhdeva

SR No.: 004519
Original Sutra Author: N/A
Author: Jaybhikkhu
Publisher: Jaybhikkhu Sahitya Trust
Publication Year: 2008
Total Pages: 330
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati & History
File Size: 14 MB

Page 44

અને એ કારણે જ પ્રકાશની પહેલી રેખા આવતી, ત્યારે જીવતાં બધાં નવજીવન પામી થનગની ઊઠતાં. વાઘ ને વીંછી, વધુ ને વાનર, સાપ ને અજગરની જેમ જ માનવી પણ જીવતો, આલસ્ય મરડી ખડો થઈ જતો. જીવન-પોષણ અને જીવન-રક્ષણનો ભારે કલહ એમને સદા ઘેર્યો રહેતો.
પૃથ્વી સાકર જેવી મિષ્ટ હતી, જળ અમૃત જેવા સુસ્વાદુ હતાં. અનામી આ પ્રદેશમાં સૃષ્ટિ બાલપણ વિતાવતી હતી. એ સૃષ્ટિમાં મોટા કદનાં પ્રાણીઓ હતાં ઝાડનાં ઝાડ, માનવીનાં માનવી હજમ કરી જનાર રાક્ષસી દાંતવાળાં પ્રાણીઓ; ભેખડો, ખીણો ને પાણીમાં ભટકતા મગરમચ્છો; ઊન જેવા વાળવાળા ગેંડા; પહાડ જેવા ભયંકર હાથી, મૃત્યુના બીજા અવતાર જેવા ફુર વાઘ, વરુ ને રીંછ ત્યાંનાં માનનીય ને વર્ચસ્વ ધરાવતાં વસનારાં હતાં. લાંબા લાંબા વાળવાળો ચાર પગે ચાલતો, દાંતેથી આહાર નીગળતો માનવી ત્યાંનો પામર જંતુ હતો.
એક દિવસ ભયંકર ઉલ્કાપાતથી સૃષ્ટિ થથરી ઊઠી. વનના સીમાડે રહેતા મહાન રીંછ સાથે, બે માનવબાળ લડી પડ્યાં. ડુંગરા જેવા ડિલવાળું રીંછ દિવસોથી ભૂખ્યું હતું. આ યુગલ પણ લાંબી ઊંઘમાંથી હમણાં જાગ્યું હતું.
ક્ષુધાતૃપ્તિની શોધમાં એક રાહ પર બંનેનો ભેટો થઈ ગયો. વિકરાળ રીંછે પેટ ભરાય તેવો સુસ્વાદુ ખોરાક જોયો. એ ઘેલું બનીને સંહારવા ધસી ગયું.
રીંછ જેવા જ લાંબા વાળવાળાં, મોટા નખ ને નહોરવાળાં, ચાર પગે ચાલતાં માનવબાળ ભૂખ્યાં હતાં. આ વનપિશાચ સામે લડી લે તેવી શક્તિ અત્યારે તેમનામાં નહોતી, જોકે માનવબાળને મધુસંચય વેળાનો રોજનો આ પ્રતિસ્પર્ધી ખટકતો તો હતો જ, છતાં અત્યારે એમનાથી સામનો કરી શકાય તેમ નહોતું.
માનવબાળ પાસેના નાના ડુંગર તરફ ભાગ્યાં. રીંછ દાંત કચકચાવીને પાછળ પડ્યું, માનવબાળ નાસતાં જાય, તેમ આ ઝનૂની પ્રાણી પીંછો લેતું જાય. થોડી વાર સુધી બંને વચ્ચેનું અંતર જળવાઈ રહ્યું, પણ હવે એ ઘટવા લાગ્યું હતું. બેએક ક્ષણ આમ ચાલ્યું તો ક્રૂર રીંછના ઘાતકી પંજા માનવબાળનાં વક્ષસ્થળને વીંધી નાખે ! ને ભૂખ્યા રીંછને સુલલિત માંસ ને ઊના લોહીનું સ્વાદિષ્ટ જમણ મળે...
કુલકરો * ૨૫