________________
આ જયજયકારના નાદ વચ્ચેથી, જલમાં રહેલા કમળની જેમ અલિપ્ત થયેલી પેલી સુંદરી ધીરે ધીરે આગળ આવી રહી હતી.
સુંદરીના અંગેઅંગે જાણે સૌંદર્યઝરણું ફૂટી નીકળ્યું હતું. એના અધરોના હાસ્યથી જાણે વાતાવ૨ણ મુખરિત બન્યું હતું. એના શ્વાસની સુગંધથી વાયુ જાણે મહેતો હતો. એના અંબોડામાં માત્ર એક કમળ હતું. કામદેવના ઉઘાનસમા એના અવયવો સુઘટિત, સુલિત હતા.
“આ આપણો સ્વામી ને આ આપણી સુનંદા !” “સ્વામી એકલા, સુનંદા એકલી. બે એકલાંની જોડ.
ભોળાં યુગલિકોનાં દિલ મયૂરની જેમ મત્ત થઈ ઊઠ્યાં. તેઓએ ઘૂંટણીએ પડી પ્રાર્થના કરી :
“આપના કૃપાપ્રસાદના ચિહ્નરૂપ આ ઇંદ્રપુત્રી સુનંદાને સ્વીકારો ! સ્વામી, અમે ધન્ય થઈશું.”
“ભોળાં યુગલિકો, તમારા સ્વામી થવાનું કે આ સુંદરી સ્વીકારવાનું મારા હાથમાં નથી. સરયૂતીરે વસતા કુલકર નાભિદેવ મારા પિતા થાય. પિતૃઆજ્ઞા આવશ્યક છે.”
“અમે કુળકર નાભિદેવની આજ્ઞા અવશ્ય મેળવશું,’’
ગંધહસ્તીએ સ્વામીનો સંકેત પામી ધીરે ધીરે ચાલવા માંડ્યું હતું. વૃષભ ચિહ્નવાળી ધ્વજા આકાશમાં ધીરી ધીરી ફરફરી રહી હતી.
યુગલિકો ધીરે ધીરે ક્ષિતિજમાં ભળી જતા એ ગજસવારને નીરખી રહ્યાં
હતાં.
પણ પેલી મૃગનયની સુનંદાનું શું ?
ચતુરાનના હૃદયનો કોણ પાર પામ્યું છે કે વળી આપણે પામવાના હતા ! એ અબળા તો વળી કંઈ કંઈ કલ્પનામિનાર ચણી રહી હતી ! એ ઘેલી તો કહેતી હતી :
“એ જ મારા સ્વામી !”
Jain Education International
જય હો વૃષભધ્વજનો ! ૨ ૨૩
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
