________________
ભણતાં હોય તેમ, પાછાં ફરી જતાં.
આ બધું જોતી, વિમાસતી નારી હૈયાફાટ રડી રહી હતી. વનમાં ભૂલી પડેલી અનાથ મૃગલીની જેમ એ કરુણાની મૂર્તિ બની હતી. એની મોટાં પોયણાં જેવી આંખોમાંથી કરૂણાના મેઘ વરસતા હતા.
એના રુદનસ્વરો વાતાવરણને વધી રહ્યા હતા. વનનો વાયુ પણ ઉષ્ણ નિઃશ્વાસ નાખતો હતો. મેના ને પોપટ, સૂડા ને માંજર, મોર ને મૃગલાં સહુ હેબત ખાઈ ગયાં હતાં. આ નવીન સ્વરભારથી ઝરણાં પણ મંદમંદ વહેતાં હતાં. ને રૂપાળી રંગબેરંગી માછલીઓ પણ પોતાની ચપળતા છોડી દઈ સ્થિર - ગંભીર થઈ હતી.
વનવગડે નારી એકલી ! ન કોઈ સંગી, ન કોઈ સાથી !
“આ કાળો કેર ક્યાં વર્યો !” વનપ્રદેશના ખૂણેખૂણેથી યુગલિકો પોકાર કરતાં આવતાં હતાં. જૂની આંખે એમને નવો તમાશો જોવાનો હતો : નર વિનાની નારી એકલી !
સહુ એકબીજાને પ્રશ્ન કરતાં : “એકલી નારી ! આ સંસારમાં પહેલાં આવું બન્યું નથી.'
અશક્ય. અસંભવ ??” “આમ કેમ બન્યું ?'
“આ કોણે બગાડ્યું ?” વિધવિધ પ્રશ્નો જાગતા હતા, પણ એ નિરુત્તર રહેતા હતા. અને નિરુત્તર રહેતા એ પ્રશ્નો વધુ મૂંઝવતા હતા. એક દિવસ આ પ્રશ્ન કરનારની આંખ અચાનક સુમેરુ પર્વતની પાછળ ઝઝૂમી રહેલ આકાશ તરફ ગઈ. અચાનક એક ચ્ચિાર એના મસ્તિષ્કમાં સ્ફર્યો.
અરે, આ વિનાશનું નિમિત્ત બનનાર કાળી વાદળી ત્યાંથી જ આવી હતી!” સંસારમાં સહુ પહેલો વિચાર પેદા થયો; એણે પહેલવહેલું અનુમાન બાંધ્યું.
" બસ એ જ કાળી વાદળી કાળાં કામની કરનારી !'' અનુમાન બાંધનારે ઉતાવળે પોતાનો મત જાર કર્યો.
દૂર દૂરથી પડઘો આવ્યો, જાણપહાડોએ સાક્ષી પૂરી, આકાશે આધાર આપ્યો.
કાળાં કામની કરનારી વાદો ! માનવમેદનીએ એ શબ્દો ઝીલી લીધા. એમનાં હૈયાં અજ્ઞાત રીતે પી રહ્યાં.
જિજીવિષાનું જુદ્ધ ૧૧
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
