________________
“અરે, કોઈ હસ્તીકાન્ત વીણા બજાવી રહ્યું છે. પર્વતવાસી સિવાય એ કોને આવડે ?'
રમનારાઓ રમી પણ શકતાં નહોતાં, કે સ્વરોને છોડી પણ શકતાં નહોતાં. સહુની આગેવાની હાથીઓએ કરી. કોઈના સ્વાગતે જતા હોય તેમ, બધા હાથી સૂંઢ નીચી નમાવી સ્વરોની દિશામાં ચાલ્યા.
“અલ્યા, બાહુબલી ક્યાં છે? આ હાથી તો એમ ને એમ ચાલી નીકળ્યા !”
“બાહુબલીની શરત બાકી રહી. વળી કોઈ દિવસ એણે પૂરી કરવી પડશે.” સુંદરીએ ચુકાદો આપ્યો. “ચાલો, ચાલો, આ સ્વરવાહકને નિહાળીએ તો ખરા ! ભારે આકર્ષક છે.”
ના, નથી જવું. અહીંથી સંભળાય છે ને ! હું થાકી ગયો છું.” ભરતે કહ્યું.
“હું પણ થાકી છું. એક તો હસ્તિયુદ્ધ અને તે પણ પાણીમાં ! કરે એને ખબર પડે,” સુંદરીએ ટેકો આપ્યો.
બ્રાહ્મી તો પગનાં આંગળાં વડે પૃથ્વી પર કંઈ સંકેતચિહ્નો કરી રહી હતી.
અરે બ્રાહ્મી, ચાલ જો. જેને ન આવવું હોય એ ન આવે. આપણે તો જઈએ.” વૃષભશ્રીએ કહ્યું.
“ચાલો,” બ્રાહ્મીએ ટૂંકો જવાબ વાળ્યો. “અમને મૂકીને ?” ભરતે વૃષભશ્રીને જતી જોઈને કહ્યું.
“ના, ના. શા માટે તમને પડતાં મૂકવાં ? અમે હજી તાજાં જ છીએ. અરે, બ્રાહ્મી, તું સુંદરીને તેડી લે. હું ભરતને ઉપાડી લઉં છું. બિચારાંઓએ આજે ભારે કામ કર્યું છે ને ?
બધાં સ્વરોની દિશામાં ચાલ્યાં. પણ આ ટોળું ત્યાં પહોંચે તે પહેલાં તો હાથીઓ ત્યાં પહોંચી ગયા હતા, ને હવામાં ધીરી ધીરી સૂંઢ હલાવતા ઝૂમતા ઊભા હતા. અને પેલો ગંધમાદન તો એ સ્વરવાહકને ઉપાડી, પીઠ પર ચડાવી, શાંત ઊભો ઊભો અડધી બિડાયેલી આંખે સંગીતની મજા માણી રહ્યો હતો.
ભરતને તેડીને વૃષભશ્રી, અને સુંદરીને તેડીને બ્રાહ્મી સાથીદારો સાથે ત્યાં પહોંચ્યાં. પણ જોયું તો બાહુબલી પોતે હસ્તિકાન્ત વીણા બજાવી રહ્યો
જલક્રીડા ૧૩
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
