________________
૧૭
કલ્પતરુનાં વાવેતર
ખતરોમાં લહેરાતા છોડ પર સોનેરી ડુંડાઓ જ્યારે દાણાઓથી ભરચક્ક છવાઈ ગયાં, ત્યારે દેવી સુનંદાએ એક સંતાનયુગલને જન્મ આપ્યો. એક અન્નના કણમાંથી હજાર હજાર કણ પેદા કરવાની આ કરામત પર સહુ ખુશ થઈ ગયા. અરે, થોડીક જમીનમાંથી તો તેમને ખાસું વર્ષ ચાલે એટલું અન્ન લાધ્યું અને વધારામાં પોતાનાં પશુઓ માટે ભરપૂર ખાવાનું પણ મળી ગયું.
ફળવાડીઓમાં પણ રંગબેરંગી ફળ બેઠાં હતાં. કોઈ મીઠાં, મધુરાં, ખટમીઠાં. કોયલો એની ચારે તરફ ટહુકા કરતી ફરતી હતી. લીલી દેહવાળા સૂડા ને કાળી કાળી મેનાઓ આ સ્વાદિષ્ટ વાડીઓમાં જ ભટક્યા કરતાં. આકાશમાં ચંચળ રૂની પૂણી જેવી વાદળીઓ ધીરે ધીરે સરતી હતી.
ખાઓ-પીઓ ને આનંદ કરો! ન હવે ધગધગતા બપોરે ભયંકર અટવીઓમાં આથડવાની જરૂર ન વરસતે વરસાદે ટેકરીઓ અને ખીણો ખૂંદતાં ફરવાની આવશ્યકતા ! પેટ ભરવા માટે પશુઓના શિકારની જરૂર નહીં. ક્રૂરતા આચરવાની કોઈને હવે ઇચ્છા જ ન રહી.
અરે ! પ્રિય કુમારના જ એ શબ્દો હતા ને : તમે જેટલા ક્રૂર થશો, પ્રકૃતિ એટલી તમારા તરફ ક્રૂર થશે. એના ખોળામાં બેસીને ખાઓ-પીઓ, પણ એનો રૂપાળો માળો વીંખી ન નાખો. પશુ, પંખી, વાંસ, વૃક્ષ સહુ એને માનવી જેટલાં જ વહાલાં છે, સહુ ખપ પૂરતું આપે અને ખપ પૂરતું લે ! સંઘરો પાપ ! સમૃદ્ધિ પાપ ! સંઘરો અને સમૃદ્ધિ જ આખરે પ્રકૃતિમાતાનાં બે બાળને એકબીજાના હરીફ બનાવે – એકને રાજા, એકને રંક ! માતા એવું કદી ન ઇચ્છે. અરે,
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
