Bhagavana Rushabhdeva

SR No.: 004519
Original Sutra Author: N/A
Author: Jaybhikkhu
Publisher: Jaybhikkhu Sahitya Trust
Publication Year: 2008
Total Pages: 330
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati & History
File Size: 14 MB

Page 125

બીજી જ ક્ષણે એણે છલાંગ મારી. એક જ સપાટો ને મામલો ખતમ, મીઠો મજાનો ભક્ષ પંજામાં. હિમવાન પર્વતના આ અધિરાજને શું અશક્ય હતું! પણ અજબ જેવી વાત ! મહામાનવ તો એની છલાંગને ચૂકવી પાસે જ શાંત ને સ્વસ્થ ઊભો રહ્યો; ન નાસવાનું કે ન ભાગવાનું. એનું એક પણ રૂંવાડું ભયથી ધ્રૂજતું નહોતું. એના એક પણ અંગમાં કમકમાટી નહોતી. એની આંખમાં તો જાણે નિર્મળ ઝરણ જેવી પ્રભા દમકી રહી હતી.
“અરે દોડો, દોડો ! જેના પગલે વસંત વહેલી આવી, એના પર જીવલેણ હુમલો ! આ ભૂખ્યો રાક્ષસ એને નહીં મૂકે !” હિમવાન પર્વતનાં વાસીઓ ખળભળી ઊઠ્યાં. વૃક્ષની ડાળીઓ, હિમના ગોળા, પથ્થરના તીણ ટુકડા લઈ સહુ દોડ્યાં. પણ હિમ પર સડસડાટ દોડવું, એ કંઈ સહેલું નહોતું, એ પહેલાં તો ત્યાં રમત પૂરી થઈ જાય, ખેલ ખલાસ થઈ જાય ! આંખો ચોળતાં, ભૂખ્યાં માનવી પેલા નવા માનવીની મદદ માટે ધાયાં.
પણ ત્યાં નર અને પશુ વચ્ચે અદ્ભુત ખેલ મંડાયો હતો. પેલા માનવીની આંખો એ રાક્ષસની સામે *તકતક નીરખી રહી હતી, ને પેલા રાક્ષસના પગ જાણે ઢીલા પડતા જતા હતા. આંખોથી આંખો દૂર રાખવા એ ઘણી મહેનત કરતું, પણ જાણે એનો દેહ એને વશ રહ્યો નહોતો. એનું બળ, એનો ગર્વ, એનું પરાક્રમ એળે જતું લાગ્યું. માનવી તો નિર્ભય ખડો હતો—ફક્ત એક વાંસના છે.. પણ રે સુધા ! તું જ ભુલાઈ ગઈ, તો પછી બિચારું પ્રાણી તો શું કરે ?
આ તારામૈત્રી કેટલીએક પળ ચાલી. રાક્ષસ ધીરે ધીરે ભૂમિ સુંઘતો નજીક આવ્યો. ઝીણી ઝીણી ઘુઘવાટી કરી કૂતરો પૂંછડી પટપટાવે તેમ તેણે કરવા માંડ્યું. એણે માનવીના પગ ચાટ્યા–શી મીઠાશ !
એ મીઠાશ સુધાની નહોતી, તૃપ્તિની હતી, અંતરની કોઈ અગમ્ય મીઠાશ હતી. માનવીએ પ્રેમથી એની લાંબી રુંવાટી પર હાથ ફેરવ્યો. ભૂખ્યો રાક્ષસ પ્રેમઘેલો બન્યો. એણે પોતાના પંજા માનવીના ગળાની આજુબાજુ નાખ્યા. એ હેત કરી રહ્યું. પણ આ હેતના દશ્ય હિમપ્રદેશનાં વાસીઓને ગભરાવી મૂક્યાં.
* આવા બનાવો આજે પણ બને છે. ચંપાલાલજી નામના એક જૈન મુનિને એવો અનુભવ થયેલો. તેમણે એક હિંન્દ્ર જાનવર સાથે તારામૈત્રક રચ્યું ભયંકર વાઘ આડે રસ્તે ઊતરી ગયો.
૧૦૬
ભગવાન ઋષભદેવ