________________
૧૩
માનવી
દેવોને પણ પૂજ્ય
અનન્ત ક્ષિતિજ સુધી હિમ પથરાયો હતો. પશુઓ ત્યાં ચરતાં નહોતાં. પક્ષીઓ ત્યાં ગાતાં નહોતાં. ચારેતરફની સ્મશાનશાંતિમાં જાણે પૃથ્વીનું શબ શ્વેત અંબર ઓઢીને પડ્યું હતું.
ધુમ્મસનું ગાઢ વાદળ આકાશથી પૃથ્વીને સાંધી રહ્યું હતું.
ન ઝરણાંનો કલરવ કાને પડતો, ન સાગરનું સંગીત. કપૂરની લાકડીઓશાં વૃક્ષ તો જાણે જીવતાં શાપિત થયાં હતાં. પહાડના પહાડ ગળીને હિમ બની
ગયા હતા.
હિમ, હિમ ને હિમ ! જ્યાં નજર નાખો, જ્યાં દૃષ્ટિ ફેંકો ત્યાં હિમ, હિમ ને હિમ ! માનવબાળ આવા સ્થળે ક્યાંથી જડે ? જીવન જાણે મોતમાં થીજી ગયું હતું. આ નિશ્ચેતન વિરાટ હિમપ્રદેશ પરથી એક માનવી સડસડાટ ચાલ્યો જતો હતો. વજ્ર સમી એની કાય હતી. દીર્ઘ એની દેહ હતી. એનાં ભારે પગલાંની મુદ્રા હિમમાં અંકાતી જતી હતી. સુવર્ણ વર્ણવાળો દેહ જાણે આ સફેદ સૃષ્ટિમાં દીપકનો પ્રકાશ ફેંકી રહ્યો હતો.
એ માનવને પગલે પગલે ઉષા આવતી દેખાઈ, દિવસોની કાળાશ ધોવાવા લાગી. દિવસની નાયિકા, જીવનસખી ઉષાને આવતી નીરખી કોણ મત્ત ન થાય ! શ્વેત શુભ્ર હિમ પર પથરાતી લાલરંગી ઉષા હિમના પ્રદેશને જાણે સોને મઢી રહી હતી.
પણ પેલા મહામાનવને થોભવાની નવરાશ નહોતી. એના પગલે પગલે આવતી ઉષાને, સોનલવર્ણા સુવર્ણ કિ૨ણોને, આલસ્ય તજી જાગતા જીવનને નીરખવાની એને હૈયે નિરાંત નહોતી.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
