________________
આ સ્વપ્નનો ભેદ શો હશે?” ત્રણે જણાએ એકીસાથે પૂછ્યું.
રાજાએ શેઠ સામે જોયું. શેઠે રાજકુમાર સામે જોયું. રાજકુમારે રાજા સામે જોયું. ત્રણે જણા પરસ્પર માં તાકીને બેઠા, પણ કંઈ સૂઝ ન પડી.
એટલામાં વગડાનો પવન વેણુ વાતો વહેવા લાગ્યો. આકાશમાં વાદળનગરી રચાય ને જેમ અલોપ થાય એમ પડદા પરથી ગામનો દેખાવ એકદમ પલટાઈ ગયો.
ઊંચા ઊંચા પહાડ દેખાયા. બાજુમાં વહેતી નદીઓ નજરે પડી. એ વચ્ચે થઈને આવતી એક સ્વચ્છ પગદંડી સહુનું લક્ષ ખેંચી રહી.
એ પગદંડી પર થઈને આભ-પૃથ્વીને એક કરતો કોઈ પુરુષ ચાલ્યો આવતો હતો. ઘણો ઊંચો, ઘણો મજબૂત, જાણે સુમેરુ પર્વત માનવદેહ ધરીને ચાલ્યો આવતો હોય ! પણ રે ! સાવ શ્યામ ! કયા ઝંઝાનિલે, કયા આંધીઉલ્કાપાતે એ સુવર્ણના સુમેરુને ઝાંખો કરી દીધો હતો ?
અરે ! મુખ પર સહસરશિમ સૂર્ય જેવો પ્રતાપ લાગે છે ! આકાશનો સૂર્ય પૃથ્વી પર નરદેહ ધરીને રમવા તો નથી નીકળ્યો ને ! પણ આમ રહિમહીનકિરણાવલિથી વંચિત કેમ લાગે છે ! પૃથ્વીનાં દુઃખ જોઈને દુભાયેલો હશે કે શું?
પહાડ, કંદરા, ગિરિખીણ વટાવતો એ પુરુષ ચાલ્યો આવે છે. રે ! પૃથ્વીના ચક્રવર્તી રાજવી જેવું એનું તેજ છે, ને છતાં મુખમુદ્રા આમ વિવર્ણ કાં ? શત્રુઓથી ઘેરાયેલા રાજવી જેવો એનો ચહેરોમહોરો કાં?
પહાડની તળેટીમાં ઝાંઝર ઝમક્યાં. અદ્રિશંગ પરથી શરણાઈઓ ગહેકી ઊઠી. ગિરિકંદરાઓમાંથી ગાતું ગાતું સ્ત્રીવૃંદ આવ્યું. સાગરપાળેથી ફૂલની છાબ લઈને જનકુળ આવ્યાં.
પધારો પૃથ્વીના પહેલા સ્વામી ! અમે આપનાં શાં શાં સ્વાગત કરીએ! ધન્યભાગ્ય આજ હમારાં ! આજ અહોભાગ્ય જાગ્યાં હમારાં ! ચિરકાળ પછી વસંત ઋતુ પધારે એમ આપ પધાર્યા છો. પધારો, દેવ !
કેટલાંક સ્ત્રીપુરુષો આગળ આવ્યાં. કોઈએ હાથમાં માળા લઈને, કોઈએ જળ, દધિ ને દુધના કુંભ મસ્તકે ધારણ કરીને, કોઈએ ચંદન, કપૂર, કસ્તુરીની છાબ હાથમાં લઈને, કોઈએ આમ્રફળના ગુચ્છને ખભે ધરીને, કોઈએ ૭૮ ચક્રવર્તી ભરતદેવ
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org