________________
માનવતાના સુકાતા મોલ
કલ્પતરુઓનો યુગ આથમી ગયો હતો, ભોગભૂમિના દિવસો ગઈગુજરી બન્યા હતા. કઠિન કર્મભૂમિનો યુગ પૃથ્વીતલ પર પોતાનું આધિપત્ય પ્રસારી રહ્યો હતો.
એ કર્મભૂમિના યુગનું એક પ્રભાત પ્લાન મુખશોભા સાથે ઊગતું હતું. નિષ્ફર હેયા જેવો વનપ્રદેશ સૂકો પડ્યો હતો. નદીઓ ગાતી નહોતી. હરણાં રમતાં નહોતાં. હવા ગુંજારવ કરતી નહોતી. પંખીઓ કિલ્લોલ કરતાં નહોતાં. વનરાજિના હૈયામાં આનંદના ઓઘ ઊભરાતા નહોતા. હૈયા પર હજાર મણનો બોજો લાવ્યો ન હોય, તેમ વાતાવરણ ગંભીર હતું. રડવું સહજ હતું. હસવું દુષ્કર હતું.
આવે વખતે સુમેરુ પર્વત તરફથી આવતી મોટી પગવાટ પર એક પ્રવાસી ચાલ્યો આવતો હતો. એના મસ્તક પર લોહનું શિરસ્ત્રાણ હતું. પગ પર ચામડાનાં ઉપાન હતાં. કમર પર વ્યાઘચર્મનો કછોટો હતો. દેહ પર કુર્મચર્મનાં વસ્ત્રો હતાં. સ્નાયુબદ્ધ ભુજાઓ પર કંકણ હતાં. ખભા પર ધનુષબાણ હતાં. કમરે કપાણ હતું. હાથમાં ગદા હતી.
ઉજ્જડ એની મુખમુદ્રા હતી – સ્વજનોને સદાને માટે વળોટાવીને આવતા સ્નેહીજન જેવી ! એનાં વસ્ત્રો લીરા લીરા થઈ ગયાં હતાં. આખા દેહ પર ધૂળનો બેવડો-ત્રેવડો થર જામ્યો હતો. એના પ્રચંડ બદન પર સેંકડો ઘા
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
