________________
Jain Education International
<<->& >&
૫૬૬. ભવનું ભાથું
ષાઢી વાદળો વરસીને થાક્યાં હતાં.
મારગમાં કીચડના થર જામ્યા હતા.
વનસ્પતિ આળસ મ૨ડીને ધરતી પરથી ઊભી થઈ રહી હતી. ધરતીએ જાણે બુટ્ટાદાર લીલી સાડી પહેરી હતી. નાનાં નાનાં વનફૂલોએ એમાં ભાત ગૂંથી હતી.
આ વખતે એક સાધુવૃંદ અટવીનો માર્ગ વીંધીને આગળ વધી રહ્યું હતું, પણ હવે આગળ કદમ ઉઠાવી શકાય તેમ ન હતું. માર્ગમાં નાની નાની દેડકીઓ કૂદી રહી હતી. લાંબાં લાબાં અળસિયાં તરફડી રહ્યાં હતાં. જીવજંતુઓનો ઉપદ્રવ વધી ગયો હતો, અને વોંકળામાં પાણી બે કાંઠે છલકાઈ રહ્યાં હતાં.
મુનિવૃંદના નાયક વિચારમાં પડ્યા : હવે આગળ કેમ વધવું ? શહેર અહીંથી ઘણું જ દૂર જણાય છે. અષાઢી પૂનમને હવે માત્ર ચાર જ દિવસ બાકી છે. મુનિએ ચાર મહિના તો એક સ્થાને રહેવું જ જોઈએ, પૂર્ણિમા પછી પ્રવાસ થાય નહિ.
ભવનું ભાતું ૧૭૭
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
