________________ गुरून् मुनींश्च प्रणिपत्य तुष्टौ, सम्यक्त्वमात्रादथ दम्पती तौ / स्थानं गतौ स्वं वपुषोः प्रविष्टा, तयोस्तदानीं खलु भोगतृष्णा // 132 // परं न दोषस्य विवृद्धयेऽभूत्, तच्चेतसोर्दर्शनशुद्धिभाजोः। पूर्वप्रवृत्ताऽपि कृतौषधस्य, रुजेव पथ्यान्नभुजः शरीरे // 133 // अथान्यदा तौ रहसि स्थितौ प्राग, दुश्चिन्तिते कालबिलम्बपक्षम्। संमानयन्तौ स्म मिथोऽभिलापाद् वित्तः स्वनाम्नोश्चरितार्थभावम् // 134 // सामान्यरूपाऽऽह तदङ्गजासौ, संदिग्धपक्षद्वितये विलम्बः / एकार्थसिद्धि प्रति पर्यवस्य-स्तयोरिव स्ताद् भवतो हिताय // 135 // वचांसि बालस्य मनीषिणश्चा-न्तराऽन्तराऽसावनुवर्तमानः। प्रमाणयन् मातृवचो बभार, क्षोभस्वभावस्थितिसिन्धुसाम्यम् // 136 // माताऽथ बालस्य तनौ प्रविष्टा, स्वयोगशक्त्या सुखकारणाय / स्फुटत्रिदोषः स निसर्गदुष्टो, बभूव दुष्टद्वयसंक्रमेण // 137 // असौ ततः कामयते कुविन्द-मातङ्गनारीरपि मुक्तलज्जः।। उपेक्षमाणेन जनापवादं, त्यक्तं न तेनात्र किमप्यकृत्यम् // 138 // निवारयन्तं च भियाऽपवादान्, मनीषिणा वेत्ति स मध्यबुद्धिम्। प्रतारितं स्नेहपरं परं स्वं, सामग्र्यमुद्वीक्ष्य न माति चित्ते // 139 // ज्ञातं ततो मध्यमबुद्धिनाऽपि, फलाय नास्मिन्नुपदेशशक्तिः। कृतप्ररोहाञ्चितकृष्णभूमिः, शिलातले किं कुरुतेऽम्बुवृष्टिः // 140 // गृह्णन् बलि किंशुकमांसपेशीविकीर्णपुष्पालिरजाः प्रजानाम् / उन्मादको भूत इवोपतस्थेऽन्यदा वसन्तः पिकगीतमत्तः // 141 // बालस्तदा स्पर्शनमातृयुक्तः, क्रीडापरो मध्यधियाऽन्वितः सन् / लीलाधरं नाम वनं जगाम, ददर्श तत्र स्मरचैत्यमुच्चैः // 142 // त्रयोदशीनाम्नि दिनेऽर्थिलोकै-महामहे तत्र विधीयमाने / कुतूहली तत्र गतः स चैत्ये, ददर्श गुप्तं स्मरवांसहर्म्यम्॥ 143 // '
