________________ दृष्ट्वा गुरुसूददया, कदाचिदथ तं विकारलुप्ताङ्गम् / आक्रन्दन्तं कृपया, प्रोवाच परोपकारपरा * // 208 // रोगाः कदन्नमूलास्तव ये तातेन सौम्य ! निर्दिष्टाः / / नवं तेभ्यो मोक्षो, भेषजमफलं ह्यपथ्यभुजः // 209 // प्रसरति ममाप्यकीर्तिस्त्वत्तः परिचारिका तवाहमिति / न च वक्तुं शक्ताऽहं, हठवति न फलं वचस्तनुते // 210 // स प्राह महाभागे, त्यक्तुं नैवोत्सहे स्वयमपथ्यम् / वारय तेन तदिच्छां, कारय पथ्यादरं च दृढम् // 211 // स्तोकस्तोकमपथ्यं, त्वद्व्यापाराद् भविष्यति त्यजतः / सर्वत्यागे शक्तिर्ममेति साप्येतदनुमेने // 212 // अथ साऽधिकं कदन्नं, भुञ्जानं तं भृशं निवारयति / तेन स्याद् गदतनुता, त्यजति यदा सा न तत्पार्श्वम् // 213 // सा च विनियोजिताऽस्ति, प्रागेवाशेषलोकबोधाय / पीड्यत एव विकारैरिति तस्यां दूरवर्तिन्याम् // 214 // दृष्ट्वाऽथ तं तथाविधमनुकम्पां प्राप धर्मबोधकरः / दध्यौ नायमनुन्नः, प्रवर्तते न च दयाऽव्यग्रा // 215 // प्रतिचारिकाऽस्य कार्या, तस्मादन्या सदैव सन्निहिता / इति मत्वा सद्बुद्धि, प्रददौ परिचारिकां तस्मै // 216 // इति शिक्षितश्च सोऽस्यां, त्वया न वत्सादरों विमोक्तव्यः / नैषाऽलसे प्रसीदति, दुर्भग इव पण्डिता वनिता // 217 // अस्यां प्रसादितायां, वयं प्रसन्नास्तथा महाराजः / एषैव तत्प्रसाद्या, दास्यति मध्ये दयाऽपि हितम् // 218 // अथ बुद्ध्याऽनुगृहीतः, स्मरनसौ धर्मबोधकरवाचम् / ' पथ्याहाररतोऽभूत्, कदापि भुङ्क्तेऽन्यदभ्यासात् // 219 // 41
