________________ काव्यमाला। कुचकाञ्चनकलशवती नितम्बसिंहासना स्मितच्छत्रा। एकपुरुषोपसेव्या नूनं त्वं रतिरमणराज्यश्रीः // 113 // भुक्तं मयास्य वित्तं दाक्षिण्यमिति प्रनष्टविभवेऽपि / मा त्वं कृथाः सुमध्ये ह्यो भुक्तं नाद्य तृप्तिकरम् // 114 // दासी दासी तावद्यावत्पुरुषस्य किंचिदस्ति करे। क्षीणधनपुण्यराशेर्दुष्प्रापा स्वर्गनगरीव // 115 // यो दत्त्वार्थ कथमिव गच्छाम्यद्यति निवसते प्रायम् / कः कुरुते वेश्यानां तत्क्षणधनदानभोग्यानाम् // 116 // इति कङ्कवदननिर्गतवचनशरैर्दारितो वणिक्तनयः / निश्चेष्टः क्षणमभवद्वैलक्ष्यावीक्ष्यमाणः क्षमाम् // 117 // अथ शूलबन्धुनिधनव्यसनाद्यङ्गप्रसङ्गकथनाद्यैः / शय्यावहारमकरोत्कलावती शङ्खतनयस्य // 118 // अद्य व्रतनियमो मे दुःस्वप्ननिरीक्षणात्परं मातुः / पष्ठीप्रजागरेऽद्य च राजकुले तत्र में शय्या // 119 // अद्य वयस्यासूनोचूडाकरणं मृगाङ्कदत्तस्य / इत्यादिभिरपदेशैः सा प्रययौ कामिनां भवनम् // 120 // त्वरिता ततः प्रभाते कदाचिदभ्येत्य कम्पविकलाङ्गी / कङ्काली शङ्खसुतं जगाद भयसंभ्रमातेव // 121 // उत्तिष्ठ पुत्र तूर्णं व्रज दत्त्वा शिरसि किंचिदविभाव्यम् / अस्मत्कृतेऽद्य यूनोः सपत्नकलहे वधो उत्तः // 122 // नगरपतिर्विषमतरः कलावती मित्रमन्दिरं याता। त्वं तु वणिक्सुत साधुर्धनगन्धे धावति मापः // 123 // तूलपटीं त्यज पृष्ठागृहाण तूस्ती (?) घरट्टमालातः / को जानीते वर्त्मनि किं कुरुते कः परिज्ञाय // 124 // इत्युक्ते कङ्काल्या मिथ्यैव विशल्यवेश्मकरणाय / कृत्वा तदुक्तमखिलं पङ्कः प्रययौ कुमार्गेण // 125 //