________________ जैनगोता। / विशोऽध्यायः / ( सत्यव्रताधिकारः ) द्वितीये वते योऽभिसन्धत्त आप्त-स्त्यागं मृषावादसत्कं प्रगीतम् / जैनत्वयुक्तो मनुते मुनीशं, यः स्यात् सदा तद्धरणेऽप्रमत्तः // 1 // यदत्र लोकाः प्रवदन्ति सत्यं, निरूपणीयं, तदिदं न चारु / / त्रैलोक्यबोधोद्धर आह विश्वे, कथं समग्रं विदितं प्रतिक्षणम् // 2 // चाच्यं तदेवात्र यदेव सत्या-चितं न सत्याञ्चितमुच्यते खलु / एवं व्रतं चेन्न वरं यदेवं, न निर्धनो वाच्य इहामरेशः // 3 // सत्यामृषालक्षणविषमुक्ता, भाषा सदा विज्ञवरैः प्रयुक्ता / लोकप्रवृत्तं व्यवहारमाप्य, कथं तदेतद् व्रतभृत् प्रवति // 4 // सृषावादयुक्तं वचो वर्जनीयं-मिहेति व्रते प्राहुरत्युप्रबोधाः / विरुद्धां प्रतीतिं विदध्यावचो य-द्वाच्यं तदेतन्नहि शुद्धचेतसा // 5 // अतत्त्वं तत्त्वं यो निगदति परान् बोधविमुख- स्तदाऽसौ मिथ्यात्वी भवति नियतानन्तभविकः / सृषावादोऽप्येवंविध इति पृथक्त्वं किमु तयो न सर्वोऽस्मात् सहग भवति विरतस्तत्कथमिदम् / 366 उपादेयमर्थं वरे मोक्षमार्ग, वदेद् यस्तकं हेयतारूपचन्तम् / हेयं तथा वक्ति पुरः परेषा-मर्थं ह्युपादेयतयाऽऽसमार्गे // 7 // प्रत्याख्येया सृषोक्तिर्भवति जनहदि बोधध्यान्ध्यं च्या सा, - प्रोक्तं तस्मान्मुनिपतिभिरिदं सद् द्वितीयं तु / एवं शुद्धं वचस्तु प्ररहितमणुशो लोकमिथ्याप्रकारै निश्शेषे दव्यभागे रागरोषप्रयुक्तम्
