________________ 294 सुभाषितसूक्तरत्नमाला तो सेविज्ज गुरुं चिय, मोक्खत्थी मोक्खकारणं पहमं / आलोएज्जसु सम्मं, पमायखलिअं च तस्संतो // 7 // गुरोनिवेदितात्मा यो, गुरुभावानुवर्तकः / मुक्त्यर्थ चेष्टतेऽत्यर्थं, स विनेयः प्रकीर्तितः // 8 // छट्टमदसमदुवालसेहिं, मासद्धमासखमणेहि। अकरितो गुरुवयणं, अणंतसंसारिओ होई // 9 / / कुर्वाणोऽपि क्रियाकाण्ड, प्रकाण्डो गुणवत्स्वपि / न सिद्धिमश्नुते प्राणी, गुर्वाज्ञाराधनाहते // 10 // वरं न राज्यं न कुराज्यराज्यं, वरं न दारा न कुदारदाराः। वरं न मित्रं न कुमित्रमित्रं, वरं न शिष्यो न कुशिष्यशिष्यः // 11 प्रायश्चित्तं गुरूणां हि, वचांसि निखिलैनसाम् / नातिक्रान्तगुरूणां हि, क्रिया कापि फलेग्रहिः / / 12 / / ___अधम-उत्तम शिष्योनी ओलखाण अनासवा थूलवया कुसीला, मिउं पि चंडं पकरंति सीसा / चित्ताणुआ लहुदक्खोववेया, पसायए ते हु दुरासयं पि // 13 // 124 देवद्रव्यभक्षणोपेक्षणदुष्टत्वनिवेदकसूक्तानि चेइअदव्वं साहारणं च, जो मुसइ सयं व भक्खेइ / सइ सामत्थि उवेक्खेइ, जाणंतो सो महापावो // 1 // जमुवेहन्तो पावइ, साहू वि भवं दुहं च सोउणं / संकासमाइयाणं, को चेइयदव्यमवहरइ // 2 //