________________ लच्छी-सरस्सईदेवीणं संवायंमि कहा-१०८ 157 बहुयराइं संति, परंतु को वि मज्झ सेवाविहायगो नत्थि, जो मम सेवं कुणेज्जा, जो जावज्जीवं मम अणुकूलं सेवं विहेइ, तस्स सव्वं लच्छिं पयच्छामि, रक्खणे किं पयोअणं ? लच्छि उ न केणवि सद्धिं गया गच्छइ गच्छिस्सइ य' इअ वोत्तूण झोलिगा निक्कासिऊण तं पइ दंसिया / सा य झोलिगब्भंतरंमि दटुं पवट्टिया / तम्मज्झमि अणेगाई रयणमइयाई पत्ताई रयणभूसणाई च, तह एक्किक्काइं कोडि-कोडि-मुल्लाइं पुढवीए अलब्भाई अदिट्ठपुव्वाइं पुरिसविलयाणं समुइयाई वत्थाइं च संति / ___ अह तीए वहूए झोलिगा मज्झगयाइं आभूसणाई ठूणं कहासवणं तु वीसरियं / लोहाभिभूयं चित्तं जायं / लोहपसत्ता सा वहू वुड्ढं पइ वयासी-'हे अम्मे ! किमटुं तुं दुहिणी होसी ? अहं तु तुव पुत्तीकप्पा अम्हि, तुम्ह जावज्जीवं सेवं काहं, भवईए कावि संका न कायव्वा / गिहममि आगच्छिज्जउ, सुहेण च्चिय एयंमि भद्दासणंमि तुं चिट्ठसु' / तओ सा वुड्ढा सणियं सणियं चलंती कहपि गिहमज्झमि आगंतूणं भद्दासणंमि संठिया / सा उ 'खमा खमा' इअ वयंती अणुचरीहोऊणं पुरओ चिट्ठिऊणं चाडूइं विहेइ / ___तओ ताए वुड्ढाए तं वहुं पइ पुटुं-'वच्छे ! तुं मम इह ठाणटुं इच्छसि, किंतु एयंमि घरंमि तुमं चिय पहाणा सि ? जेण निस्संकेण निमंतणं कुणेसि ? तया वहूए वुत्तं-'मायरे ! न हं पहाणा, किंतु मम सासूससुरा संति' / वुड्ढाए वुत्तं-'ताणं अणुण्णं विणा कहं तुं मं इहं रक्खिउं पक्कल्ला ?' तइआ तीए साहियं-'अम्मे ! एयंमि गेहंमि मम ससुरो सासू जेट्ठो जेट्ठवहू देवरो देवरपत्ती य सव्वेवि ते मज्झ साणुकूला वट्टेइरे / अओ सुहेणं भवईए एत्थ हायव्वं' / वुड्ढाए वुत्तं-‘एवं तु न, जइ तव ससुरो सासू य स-सम्माणं निमंतणं कुणेइरे तइया अहं इहं चिट्ठामि, नन्नहा घडियमेत्तं / भद्दे ! वच्छे ! एगमि चित्ते नेहो, अवरस्स चित्तंमि अणेहो तत्थ निवसणं अजुत्तं' / तीए वुत्तं 'जइ ते सव्वे सविणयं आमंतणं कुणेइरे, तइया तुं थिरमणा एत्थ ठाहिसि, अन्नं वा किं इच्छसि ?' वुड्ढाए 'आम' त्ति वुत्तं / - अह वहू सिग्धं सिग्घं पिहियकवाडब्भंतरट्ठिआ सासू जहिं धम्मं सुणेइ तहिं गंतूणं सहसा वयासी 'हे सायरे ! सिग्धं सिग्धं गिहममि आगंतव्वं' / तीए सवणरसभंगाओ वुत्तं-'मुरुक्खे ! किं अणत्थं सुहासरिसवाणीसवणे विग्घं विहेसि ? विहिणा माणुसीरूवेण गद्दही निम्मिया दीससि, दुप्पप्प-माणूसभवं सहलं कुणंतीए मम जं पोक्कारकरणेण विग्धं कुणेसि, तेण पावेण पुणरवि गद्दही होहिसि' / तया वहूए वुत्तं-'पुज्जे ! एगा वुड्ढा माया भवईणं बहुपुण्णभरोदएण अतक्किया अणाहूआ कमलव्व इहं समागया अत्थि' / एवं सोच्चा गब्विया साहंकारं वहुं साहेइ-'भो मुरुक्खे ! एयंमि नयरंमि अम्हेहिंतो वि महंतो को वि किं अस्थि ? जं तुं सरिसवं मेरुत्तणेणं वण्णेसि / अओ वियाणिया तुं मुरुक्खसेहरा सि / तुं अवसरं अणवसरं पि न वियाणेसि / कया वि कोवि महाजणो असमए गेहं आगओ, तइया समुइय-सक्कार-सम्माणं काऊणं विसज्जित्ता य नियकम्मंमि जो पगुणो होइ स निउणो कहिज्जइ, न भवारिसो होइ' त्ति सासूवयणं सोच्चा वहुए वुत्तं-'तुमए जं उत्तं तं तहेव अत्थि, परंतु अंतो आगच्च एगं मईयवयणं सोच्चा जहिच्छं कुणेज्जहि, किं निक्कारणं लोगे सुणावेसि / तइया सासू भालंमि भिउडिं किञ्चा नेत्ताइं वंकिऊणं गेहम_मि समागंतूणं 'किं किं पलवेसि' त्ति पुच्छेइ / तया तीए वहूए कक्खंतरिय पडाऽऽवरियं रयणखइअसुवण्णपत्तं दंसियं / तदंसणमेत्तेण सूरुदए पंकयं