________________
॥ ७८. साएयपुरीवण्णणपव्वं ।
भत्तार-सुयविओगे, एगंतं दुक्खिया य सा भवणे । अवराइया पलोयइ, दस वि दिसाओ सुदीणमुही ॥१॥ पुत्तस्स दरिसणं सा कङ्खन्ती ताव पेच्छइ गवक्खे । उप्पयनिवयरकेन्तं, एक्कं चिय वायसं सहसा ॥२॥ तं भणइ वायसं सा, जइ मे पुत्तस्स तत्थ गन्तूणं । वत्तं आणेहि लहुं, देहामि य पायसं तुज्झ ॥३॥ एव भणिऊण तो सा, सुमरिय पुत्तस्स बहुगुणं चरियं । कुणइ पलावं कलुणं, मुञ्चन्ती अंसुजलनिवहं ॥४॥
हा वच्छ ! कत्थ देसे, कोमलकर-चरण ! कक्खडे पन्थे । परिसक्कसि सीया-ऽऽयव-दुहिओ घरिणीए समसहिओ ॥५॥
मोत्तूण मन्दभग्गा, चिरकालं पुत्त ! पवसिओ सि तुमं ।
'इअ दुहियं नियजणणि, सुविणे वि ममं न संभरसि ॥६॥ एयाणि य अन्नाणि य, पलवन्ती जाव चिट्ठई देवी । ताव य गयणयलाओ, अवइण्णो नारओ सहसा ॥७॥ सेयम्बरपरिहाणो, दीहजडामउडधारिणो भयवं । पविसइ ससंभमाए, अब्भुट्टाणं कयं तीए ॥८॥ दिन्नासणोवविट्ठो, पेच्छइ अवराइयं पगलियंसुं । काऊण समुल्लावं, पुच्छइ किं दुम्मणा सि तुमं? ॥९॥ एव भणियाए तो सो, देवरिसी पुच्छिओ कहिं देसे । कालं गमिऊण इहं, समागओ ? साहसु फुडं मे ॥१०॥
॥ ७८. साकेतपुरीवर्णनपर्वम् ।
भर्तृ-सुतवियोगे एकान्त दु:खिता च सा भवने । अपराजिता प्रलोकयति दशापि दिशः सुदीनमुखी ॥१॥ पुत्रस्य दर्शनं सा काङ्गते तावत्पश्यति गवाक्षे । उत्पातनिपात कुर्वन्तमेकमेव वायसं सहसा ।।२।। तं भणति वायसं सा यदि मे पुत्रस्य तत्र गत्वा । वार्तामानय लघु ददामि च पायसं तव ॥३॥ एवं भणित्वा तदा सा स्मृत्वा पुत्रस्य बहुगुणं चरितम् । करोति प्रलापं करणं मुञ्चन्त्यश्रुजलनिवहम् ॥४॥ हा वत्स ! कुत्र देशे, कोमलकरचरण ! कर्कशे पथि । परिसर्पषि शीताऽऽतप दुःखितो गृहिण्याः समसहितः ॥५॥ मुक्त्वा मन्दभाग्यां चिरकालं पुत्र ! प्रवसितोऽसि त्वम् । इह दुःखितां निजजननी स्वप्नेऽपि मां न स्मरसि ॥६॥ एतानि चान्यानि च प्रलपन्ती यावत्तिष्ठति देवी । तावच्च गगनतलादवर्तीणो नारदो सहसा ॥७॥ श्वेताम्बरपरिधानो दीर्घजटामुकुटधारी भगवान् । प्रविशति ससंभ्रमेणाभ्युत्थानं कृतं तया ॥८॥ दताऽऽसनोपविष्टः पश्यत्यपराजितां प्रगलिताश्रुम् । कृत्वा समुल्लापं पृच्छति किं दुर्मनाऽसि त्वम् ? ॥९॥ एवं भणितया तदा स देवर्षिः पृष्टः कस्मिन्देशे । कालं गमयित्वेह समागतः ? कथय स्फुटं मे ॥१०॥
१. अइदुक्खदेहदुहियं सुविणे वि मए न-मु० । २. भवणं-प्रत्य० ।
Jain Education Intemalional
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org