Paumchariyam Part 02

SR No.: 004025
Original Sutra Author: N/A
Author: Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan
Publication Year: 2012
Total Pages: 214
Language: Hindi, Sanskrit
Classification: Book_Devnagari
File Size: 5 MB

Page 94

२६६
पउमचरियं
सामियआणाए लहुं, मिहिलानयरिं गओ चवलवेगो । काऊण आसरूवं, वित्तासन्तो भइ लोयं ॥२६॥ दट्ठूणं नरवरिन्दो, आसं उद्दामयं नयरमज्झे । तो भणइ गेण्हह इमं अदिट्ठपुव्वं महातुरयं ॥२७॥ नरवइवयणेण तओ, गहिओ पुरिसेहि पग्गहकरेहिं । ठविओ य मन्दुराए, कुंकुमचच्चिक्कछुरियो ॥२८॥ सो तत्थ मासमेगं, अवट्ठिओ ताव तुरियवेगेणं । संपत्तो भइ निवं, गयवरपयवासिओ एक्को ॥२९॥ सामिय ! सुणेहि दिट्ठो, हत्थी एरावणो व्व रण्णम्मि । थोवन्तरेण पेच्छइ, तं घेप्पन्तं कढिणदप्पं ॥३०॥ सो एव भणियमेत्तो, विणिग्गओ नरवई गयारूढो । पत्तो य तं पएसं, पेच्छइ वरवारणं मत्तं ॥३१॥ दट्ठूण सरिसि दुग्गे, हत्थी तो नरवई भणइ सिग्घं । आणेह किंचि तुरयं, बलपरिहत्थं विलग्गामि ॥३२॥ तावच्चिय सो तुरओ, उवणीओ कढिणदप्पमाहप्पो । मोत्तूण कुञ्जरवरं, तत्थाऽऽरूढो नरवरिन्दो ||३३|| आरूढस्स य तुरओ, उप्पइओ नहयलं चवलवेगो । हाहारवं महल्लं, काऊण भडा गया सपुरं ॥ ३४ ॥ तत्तो अणेयदेसा, वोलेऊणं जिणालयासन्ने । पायवसाहाए लहुं, आलग्गो नरवई धणियं ॥३५॥ सो तस्स तरुवराओ, ओइण्णो कञ्चणामयं तुङ्गं । पेच्छइ वरपासायं, उब्भासिन्तं दस दिसाओ ॥३६॥ आयड्डिऊण खग्गं, विगयभओ गोउरं समल्लीणो । अह पेच्छइ तत्थ पुणो, वावी उज्झाणज्झम्मि ॥३७॥ दिट्टं जिणिन्दभवणं, नाणाविहमणिमऊहपज्जलियं । इन्दस्स वासगेहं, नज्जइ सग्गाउ अवइण्णं ॥ ३८ ॥
स्वाम्याज्ञया लघु मिथिलानगरीं गतश्चपलवेगः । कृत्वाऽश्वरूपं वित्रासयन् भ्रमति लोकम् ॥२६॥ दृष्ट्वा नरवरेन्द्रोऽश्वमुद्दामं नगर मध्ये । तदा भणति गृह्णतेममदृष्टपूर्वं महातुरगम् ॥२७॥ नरपतिवचनेन ततो गृहीतः पुरुषैः प्रगहकरैः । स्थापितश्च मन्दुरायां कुंकुमर्चर्चिकलिप्ताङ्गः ॥२८॥ स तत्र मासमेकमवस्थितस्तावत्त्वरितवेगेन । संप्राप्तो भणति नृपं गजवरपदवासित एकः ॥ २९ ॥ स्वामिन्! श्रुणु दृष्टो हस्त्यैरावण इवारण्ये । स्तोकान्तरेण पश्य तं गृह्णन्तं कठिनदर्पम् ॥३०॥ स एवं भणितमात्रो विनिर्गतो नरपति र्गजारूढः । प्राप्ताश्च तत्प्रदेशं पश्यति वरवारणं मत्तम् ॥३१॥ दृष्ट्वा सरसि दुर्गे हस्तिनं तदा नरपति र्भणति शीघ्रम् । आनयत किंचित्तुरगं बलदक्षं विलग्नामि ॥३२॥ तावदेव स तुरग उपनीतः कठिनदर्पमाहात्म्यः । त्यक्त्वा कुञ्जरवरं तत्राऽऽरुढो नरवरेन्द्रः ||३३|| आरुढस्य च तुरग उत्पतितो नभस्तलं चपलवेगः । हाहारवं महत्कृत्वा भटा गताः स्वरुपम् ॥३४॥ ततोऽनेकदेशान् विलङ्घ्य जिनालयासन्ने । पादपशाखायां लघुमालग्नो नरपतिरत्यन्तम् ॥३५॥ स तस्मात्तरुवरादवतीर्णः काञ्चनमयमुतुङ्गम् । पश्यति वरप्रासादमुद्भाषमाणं दश दिशः ||३६|| आकृष्य खड्गं वितयभयो गोपूरं समालीनः । अथ पश्यति तत्र पुन र्वापी उद्यानमध्ये ॥३७॥ दृष्टं जिनेन्द्रभवनं नानाविधमणिमयूखप्रज्वलितम् । इन्द्रस्य वासगृहं ज्ञायते स्वर्गादवतीर्णम् ॥३८॥
१. वासभवणं नज्जइ-प्रत्य० ।