________________
उ.अ. तन्हाभिभूयस्स अदत्तहारिणो फासे अतित्तरस परिग्गहेय । मायामुसं वढइ लोभ दोसा तथ्थावि दुख्खानवि मुच्चई से
॥८२॥मोसस्स पलाय पुरथ्थओय पओग कालेय दुही दुरंते। एवं अदत्ताणि समाययंतो फासे अतित्तो दुहिओ अणिस्सो २८२ ॥८३॥ फासाणुरत्तस्सनरस्सएवं कत्तो सुहं होज्ज कयाइ किंचि । तथ्योव भोगेवि किलेस दुख्खं निव्वत्तई जस्स ३ कएण दुख्खं ॥ ८४ ॥ एमेव फासंमि गओ पसं उवेइ दुख्खोह परंपराओ । पदुठ्ठ चित्तोय चिणाइ कम्मं जसे
पणो होड दहं विवागे॥ ८५॥ फासे विरत्तो मणओ विसोगो एएण दख्खोह परंपरेण । न लिप्पई भवमझे वसंतो।
जलेण वा पुख्खरिणी पलास ॥८६॥ मणस्स भावं गहणं वयंति तं राग हेतु मणुन्न माहु। तं दोस हेउं अमणुज्ञ 8 माह समोय जो तेसु स वीयरागो ॥८७॥
तृष्णाथी पराभव पामेलो ते प्राणी पारकानी वस्तु ले छे छतां ए स्पर्श अने परिग्रहथा तेने संतोष थतो नथी. अने पछी लोal भना दोषयी तेनामां माया अने जूठ वधे छे. एटलुं छतां पण ते दुःखथी मुक्त थतो नथी. [८२]. जूढे बोलवा पूर्वे अने त्यारपछी |
तेमज जूटुं बोलती वखते पण ते अति दुःखी थाय छे. आ प्रमाणे पारकानी वस्तु ग्रहण कर्या छतां तेना स्पर्शथी ते तृप्त थतो नथी. परंतु दुःखी थाय छे. अने एवा जीवनो कोइ रक्षक नथी. [८३]. एवा स्पर्शमां अनुरक्त मनुष्यने कदापि काळे किंचित मुख पण क्यांथी संभवे ? जे वस्तु प्राप्त करवाने तेणे कष्ट वेठेलु ते वस्तुनो उपभोग करती वखते पण तेने दुःख उपजे छे. (८४). एवीज रीते स्पर्श उपर द्वेप करनार जीव दुःखनी परंपरा उपार्जे छे. ज्यारे तेनुं चित्त द्वेषथी भरेलुं होय छे त्यारे ते घणां कर्म बांधे छे, जे कर्म परिणामे दुःखना कारणरुप थइ पडे छे. [८५]. परंतु स्पर्शथी विरक्त मनुष्य शोकथी मुक्त रहे छे. कमल-पत्र जळमा रहेवा उतां भींजातुं नथी, तेम ते जो के संसारमा रहे छे, छतां ते दुःखनी परंपराधी खरडातो नथी.[८६]. भाव मनन आकर्षण करेछे. मनोहर भाव रागर्नु अने अमनोहर भाव द्वेषतुं कारण (तीर्थकरे) कहयुं छे. भला मुंडा भावने विषे राग द्वेष रहित होय ते वीतराग कद्देवाय. [८७].
Jain Education P
ational
For Personal and Private Use Only
www.jainePlorg
