________________
उ.अ.
जेयावि दोस समुवेइ तिव्वं तंसिख्खणे सेउ उवेइ दुख्खं । दुईत दोसेण सएण जंतूनकिचिरूवअवरझईसे ॥२५॥
| एगंत रत्तो रुइरसि रूवे अतालिसे से कुणई पओसं । दुख्खस्स संपील मुवेइ बाले न लिप्पई तेण मुणी विरागे | २००३ ॥ २६ ॥ रूवाणुगासाणु गएय जीवे चराचरे हिंसइ णेग रूवे । चित्तेहिं ते परितावेइ बाले पीलेइ अत्तठ गुरू
किलिटे ॥२७॥ रूपाणुवाएण परिग्गहेण उप्पायणे रख्खण सनिओगे । बए विउ गेय कहिं सुहंसे संभोग कालेय
अतित्त लाभे ॥२८॥ रूवे अतितेय परिग्गहमि सत्तोवसत्तो न उवेइ तुठिं । अतुठि दोसेण दुही परस्स लोभाविले ३ आययई अदत्तं ॥ २९॥
जे कोइ कुरुप देखीने अति द्वेष आणे छ, ते तत्क्षण दुःख पामे छे. तेने जे दुःख उपजे छ तेमां तेनो पोतानोज दोष छ. तेमां । रुपनो काइ दोष नथी.* [२५]. जे कोइ मनोहर रुप उपर अति राग करे छ तेने अमनोहर रूप उपर द्वेष उपजे छ. अने तेथी मर्ख
माणस दुःख पामे छे, ज्यारे वीतराग मुनि एवा राग द्वेषयी मुक्त रहे छे. (२६). रुपना भोगनी इच्छावाळो जीव अनेक चराचर
[त्रस अने स्थावर जीवने हणे छे, स्वार्थमां लीन थयेलो अज्ञानी जीव ए जीवोने अनेक प्रकारे पीडे छे अने तेमने दुःख उप8 जावे छे. [२७]. मनोहर रुपनो रागी जीव ते वस्तु प्राप्त करवानी, तेनुं रक्षण करवानी, तेनो उपभोग करवानी, तेना नाशनी अने
तेना विरहनी मुच्छाने लीधे क्यांची सुखी थाय? भोग भोगवती वखते पण तेने तेनाथी तृप्ति थती नथी. [२८]. ज्यारे ते रुपथी तृप्त थतो नथी अने मूर्छने लीधे ते उपर तेनी आसक्ति वधतीज जाय छे त्यारे ते असंतोपना दोषथी दुःखी थाय छे अने लोभथी दोरवाइने पारकानी अण दीधी (अदत्ता) वस्तु हाथ करे छे, १ [२९].
*आ प्रमाणे पाडा पामतां पामर प्राणीओ खरे दया पात्र छे. १ आची रीते पायमाल थइ दुर्गण अने दुर्गति पामेला घणां दृष्टांतो आपणे अनुभव्यां छे.
Jain Education Interational
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
