________________
उ. अ. २२
१७५
सोऊन रायवरकन्ना पव्वज्जंसा जिणस्सओ । निहासाय निराणंदा सोगेणउ समुध्या ॥ २८ ॥ रायमइ विचितेइ धिर ममजीवि । जाहंतेणं परिचत्ता सेयंपव्वइओमम ॥ २९॥ अहसा भमरसंनिभे कुछ फणगपसाहिए । सयनेत्र इसे घिइता ववस्सिया ॥ ३० ॥ वासुदेवोइणं भणई लुतकेसंजि इंदियं । संसार सागरं घोरं तरकन्नेलहुलहु ३१ सापव्वइयासंती पव्यावेसी तहिंबहु । सयणं परियणंचेत्र सीलवंता बहुस्सुया ॥ ३२॥
राज कन्या राजिमतीए ज्यारे नेमिनाथे दीक्षा ग्रहण कर्यानुं सांभळ्युं, त्यारथी तेनो हर्ष अने आनंद उडी गयो अने ते शोकम गिरफतार थह गई. [२८], राजिमती पोताना मनथी विचारणा लागी के 'नेमिनाथे भारो परित्याग क्यों तेथी मारा जीवितने धिकार छे. हवे मारुं श्रेय (पण ) दीक्षा लेवामांज समायेलुं छे. ' [२९]. पोताना काळा भ्रमर जेवा केश जे कूर्च-फनकथी [ दांति[] समारेला हता तेनो राजिमतीए धैर्य अने दृढताथी पोताने हाथे लोच कर्यो. (३०). राजिमती जेणे केशनो लोच को छे अने जेणे पोतानी इन्द्रिओने वश करेली छे तेने कृष्ण वासुदेव कहे छे " हे कन्या ! घोर संसार-समुद्री शीघ्र पार उ जाओ. " ( ३१ ). दीक्षा ग्रहण कर्याी पछी ते शीलवती अने बहुश्रुत कन्याए पोतानां स्वजन, परिजनादि द्वारिकांना बहु जनाने दीक्षा लेवडावी. (३२).
* आ प्रसंग, विक्रम नामना कविए 'श्री नेमीदूत काव्य ' नामना अभूत संस्कृत काव्यमा गुंथलो छे, पादपूती जेवी पथ्यतिए योजना थयेली छे. दरेक काव्यनी छेक्ली लींटी कवि कालीदासना मेघदूतमांथी लइने, आ प्रसंगनी त्रण ऋण लीटीओ बनाववामां आवी छे. १. ' लोच कर्यो ' ने बदले मो. जेकोबी लखे छे के ' कापी नांख्या' अने एवो अर्थ करवाना आधारमा पोतानी मा न्यता जगावे छे के स्त्रीओ लोच करती नयी, पण बाळ कपावी नांखे छे; पण ए एनी मान्यता भूल भरेली छे.
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
