________________
उ. अ.
१९.
१३७
देह मियापु दिए अणमिसाइए । कहिमन्नेरिसंख्वं दिट्ठ पुत्रं मएपुरा || ६ || साहुस्स दरिसणेतस्स अझवसाणं मिसोहणे | मोहंगयरस संतरस जाई सरणं समुप्पन्नं ॥ ७ ॥ देवलोग चुओसंतो माणुसंभव मागओ । सन्निनाण समुत्पन्ने जाइसरणं पुराणयं || ८ || जाईसरणे समुप्पत्ते मियापुत्ते महिदीए । सरईपोराणियं जाइ सामणंच पुराकयं ॥ ९ ॥ बिसहिंअरज्जंतो रज्जतोसंजमंभिय । अम्मापियरंउवागम्म इमंवयणमब्बवी ॥ १० ॥ सूयाणिमेपंचमहव्वयाणी नरएसुदुखं च तिरिख्खजोणिसु निव्वित्तकामोमि महन्नवाओ अणुजाणहपव्वइस्सामि अम्मो ॥ ११ ॥
मृगापुत्र ते मुनिनी सामे स्थिर द्रष्टिथी जोड रह्यो अने एवं स्वरुप (ए पुरुष ने) पोते पूर्व भत्रे क्यों दी हतुं ते याद करवा लाग्यो (६). साधुना दर्शने करीने तेतुं मन पवित्र थयुं; शुभ ध्यानथी तेनो मोह उपशम्यो। अने तेमां तेने पोताना पूर्व भवतुं जाति स्मरण थयुं. [७]. तेने 'जातिस्मरण थवाथी पोते देवलोकथी चवीने मनुष्यभवमां आग्यो हतो अने तेमां सम्यक ज्ञान उपजवाथी पोते पूभजे चारित्र पायुं हतुं ते तेने सांभरी आ. [८-९] विषय उपरथी तेनुं मन उतरी गर्छु अने तेते संगमने विषे रुचि उत्पन्न थइ, तेथी ते पोताना मातापिता पासे आवीने नीचे प्रमाणे कहेवा लाग्यो :- [१०]. “पंच महाव्रत मने सांभरी आव्यां छे, वळी नरक अने तिच योनिनां दुःखनुं पण मने भान थयुं छे; मने आ संसारसागरमा काम भोगनी लेश मात्र अपेक्षा नथी; मांट हे मातापिता! मने दिक्षा लेवानी आज्ञा आपो. [११].
आटलो
१. मोह उपशमाथी ते मूर्च्छा पाम्यो एवो भावार्थ छे. प्रो. जेकोबी ते माडे He was plunged in doubt. ए शब्दो वापरे छे. २ पूर्व भवानी वातो याद आवे ते-संज्ञी पर्चेद्रिमांथी जे जीव आव्या होय तेनेज आ ज्ञान उत्पन्न थाय छे. भाग प्रो. जेकोब पोताना भाषान्तरमां छोडी दीघो छे. आ अध्ययननी ९९ गाथा छे तेगे ९८ लीधी छे, सुगमता खातर अहिं बने साथे मेळवी लोधी छे.
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
