________________
जाषान्तर सहित.
३१२ बीये तेम बतां तुं केम नथी मानतो ? केम नथी सांजलतो ?
आपीदे, लाव. केटली वार कहीये ! जो हवे नहीं श्रापे तो हुँ तने मारीश. एवं सांजलीने वली साधुए विचार्यु जे, थतां थाय ते खरं ! पण पंखी तो उगरशे, एज लान. परना प्राण नगारवा ए महा लानदायी बे. पोतानो जीव परजीवने माटे खुरबान करे ए उत्तमनुं लदण जाणवू. एवं विचारीने वली ते मौनपणे रह्या. पली सोनीने अति क्रोध चढ्यो. तेणे नीलो वाधर मुनीने माथे बांधी तमके उना राख्या. वाधर खेंचाणो. ते वेदनाए करी मुनीनी आंखो नीकली पडी. समता नावे दमा सहित ते सहन करतां मेतार्य मुनी अंतगड केवली थई मोक्ष पद पाम्या. ते वेलाए त्यां एक कठीयारे माथा उपरथी काष्टनो जारो नाख्यो. तेना धबकारे करी कौंच पंखीए जव गल्या हता तेम पाला वम्या. सोनी, पंखीए जव वम्या ते देखी नयन्त्रांत थयो थको विचारमा पड्यो के, ए राजा श्रेणिकनो जमाई अने वली साधु, तेने 'मार' शब्द कहेवा कोश् न पामे; तेम बतां में पुष्ट काम कयु. तो हवे साधुवेषना शरण विना जगरवानो एके श्रारो नथी. एम विचारी तेना घरना सर्वे माणसो साधुनो वेष पहेरीने बेगा. त्यारपडी मेतार्य मुनीने दुःख देई मार्या संबंधीनी वात राजाए जाणी. एटले सोनीने घेर धुंस श्रावी. अर्थात् राजपुरुषो सोनीना घरना संघला माणसोने पकडवा आव्या. तेए त्यां आगल सघला साधु बेठेला दीग. पळी राजा पासे जई सेवके जणाव्यु जे, महाराज ! त्यां तो सर्व साधु जे. मुनी सीवाय बीजं कोई देखातुं नथी. ते सांजली राजा पोते त्यांाव्या. ते सघलाने साधुवेषे जोई बोल्या जे- अरे सोनी ! तमे सबल काम कयु. साधुना शरण विना तमे बुटत नही. ते वेष वांदीने राजा घेर श्राव्यो. ते सोनी मुनीपणुं लेई चारित्र पा
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
