________________
( १६१ )
इक मेंतजो, राज कालसेन विनिष्ट ॥ साची जूठी ते करे, राज काग परें ते उचिष्ट ॥ २७ ॥ रा० ॥ नृप मंत्री दो पापीया, राज महोटा दीठा कुजात ॥ हरि बलने दुःख देयशे, राज युग लगे रहेशे बात ॥ २८ ॥ रा० ॥ इणि परें साजन सहु मलि, राज वार्ता थोकें थोक ॥ करता हाहारव करे, राज सघली नगरीनां लोक ॥ २५ ॥ रा० ॥ पण जो प्रभु बे पाधरो, राज मटशे दुःख जंजाल ॥ लब्धि कहे इम सातमी, राज त्रीजा नल्लासनी ढाल ॥ ३० ॥ रा० ॥ इति ॥ ॥ दोहा ॥
॥ दवे हरिबलने नृप कहे, सांजल तुं मुफ जीव ॥ पंथ ग्रहो यम राजनो, पहोंचो जेम सदीव ॥ १ ॥ तव हरिबल बोल्यो दसि, सांजलो स्वामी सूल ॥ कामें शे ते व्यावशे, शिवने न चढे फूल ॥ २ ॥ तिम तुम कारजमें प्रभु, पाठो देशे कूपण || दशरा अश्व न दोडियो, कुरा देशे वश तू ॥ ३ ॥ सेवक जे साचो दशे, ते तुम करशे काम || ढील रखे तुम जाता, धीरज धरजो स्वाम || ४ || एम कही उठ्यो तुरत, हरि बल करी प्रणाम || बीडं ग्रही यमदूतनुं श्राव्यो ते निज धाम ॥ ५॥ निज नारी दो यागलें, हरिबलें मागी
११
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org