________________
१७८
श्री आत्मप्रबोध.
"
46
मुनिना मृषा हो । नय।. तेयी आ त्रणेमां नरक गाम। वे कोण बे ? अने सद्गतिने पामनार कोण बे ? तेनी परीक्षा करूं. अने ते परीक्षा दयालुपणाथी थइ शकशे. प्रमाणे विचार करी ते चतुर उपाध्याये आटाना त्रण कुकडा बनाव्या. कुकमा बनावी ते त्रणे शिष्योने एक एक कुकको आप्यो. अने धुंके, " हे शिष्यो, तमारे कोइ पण न देखी शंकै एवे स्थले ज आ कुकमाने हणी नांखवो. " गुरुनी आवी आज्ञा थवाथी वसुने पर्वतक बनए जुदा जुदा एकांत प्रदेशमां जड़ निर्दयपणाथी ते पिष्टना कुकमाने मारी नांख्या. पेल्लो त्रीजो शिष्य नारद ते कुकमाने एकांते लइ जया प्रमाणे विचार करवा लाग्यो – “ गुरु मोने या जयंकर काम करवानी आज्ञा केम करी हो ? वा निरपराधी प्राणीने कयो पुरुष हशे ? वळ । तेमणे कयुं बे के, ज्यां कोइ न देखे तेवे स्थळे कुकमाने मारजो. " गुरुतां आवां वचन उपरथी मनो प्रिय एम जगाय बे के, या कुकमाने मारवोज न जोइए. कारण के, गमे तेवा एकांतमां जइए, तो त्यां कुकको तो जुबे छे, अने हुं पण जोडं बुं. अने ज्ञानीओ पण जुवे बे. ज्यां कोई देखतुं नथी, एवं स्थान कोइ बेज नहीं. तेथी हुँ एम मानुं हुं के, गुरु दयालु होवार्थ । तेमणे अमारा शिष्योनी परीक्षा करवा माटे या हुकम करेलो बे. " या विचारी ते नारदे कुकमाने मार्यो नहीं. ते पछी ते नारद शिष्य पोताना गुरुन पासे आव्यो. तेणे कुकमाने न हणवानो हेतु कही संजळाव्यो. ते शिष्यनो वृत्तांत सांजळी गुरुए नारदनी ऊर्ध्वगति थवानो निश्चय कर्यो अने अतिशय संतुष्ट थने नारदनी प्रशंसा करी. तेवामां पेक्षा वसु पर्वत बने कुकमाने हणीने आव्या ने तेम पोतानो वृत्तांत गुरु समीपे जाव्यो. गुरुए " तमे पठित मूर्ख बो, " एम कही तेमने धिक्कार आप्यो. अने गुरुपोताना हृदयमां अतिशय खेद पामी गया. गुरुए ते बखते पोताना हृदयमां विचार्य के, मारा जेवो गुरु मल्या बतां आ वने शिष्यो नगरी गतिए जाय तो पछी तेमां मारुं शुं माहात्म्य ? अथवा जेनु आयुष्य दी थइ गयुं बे, एवा पुरुपने मोटो राजवैद्य होय तो पण ते शुं करी शके ? उंचा प्रदेशमां मेघ वृष्टिनी जेम ए बने शिष्योने जाणावा करेलो मारो श्रम निष्फळ थयो. दवे नरकनी पीमाना कारण रुप एवा या गृहना आरंजनी शी जरुर बे ? "
आवो विचार कर ते कीरकदंबक उपाध्याये संसारनो त्याग करी
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org