________________
श्री आत्मप्रबोध. आ वचन सांजली ते पुरुषे का, “अरे जोली स्त्री आतो पचवीशमा तीर्थकर के तेओ हमणांज उत्पन्न थयेना , माटे तमे पोते तेमनी पासे जइ केम वंदना करवा नथी ?" सुलसाए आदप करीने का, “ जज, ए वात तदन अघटित के. आ जगतने विषे पचवीशमा तीर्थकर कदिपण थताज नथी. मने तो लागेठे के, आ कोइ मायावी पुरुष जे. ते कपटना आवरथी जोला लोकोने उगे . तेवा धूर्त्तनी पासे मारे शा माटे आव, जोए ? “ सुनसाना आ वचन सांगली ते पुरुषे विचार करीने कयुं, " नजे, तमारे एवी शंका शा माटे लाववी जोइए. ए धूर्त होय के कपटी होय तोपण ते जैन शासननी उन्नतिनेतो करनारो . गमे ते रीत शासननी उन्नति थती होय, तेमां दोष जोवानो नथी." सुलसा जरा नाखुश थइने बोली-" जज, आवो वात कहेवा उपरथी मने लागे ने के, तुं पण जोळो ( मूर्ख) माणस जे. जो तुं ज्ञानव विचार करीश तो तने मालुम परशे के, असद् व्यवहारथी शासननी उन्नति थती नथो पण नबटी लोकोमां हांसी थाय ." सुखसानां आवां दृढता नरेलां वचनो सांजळी ते पुरुष त्यांची चालीनीकळ्यो अने अंबानी आगळ आवी तेणे ते सर्व वृत्तांत निवेदन कर्यो. ते उपरथी अंबमे पोताना हृदयमां विचार कर्यो के, “वीर प्रजुए सना समक्ष जे सुलसाने धर्मलान पूगव्यो, अने तेणीनी संभावना करी ते सर्व रीते घटित ने. ते वखते नीचे प्रमाणे वे पद्य बोल्यो हतो
" मया व्यामोहितं विश्वं, विश्वं न सुखसा पुनः । तमसा ग्रस्यते सोको, न प्रदीपशिखा पुनः ॥ १॥ तयामुष्य मनोरूकं, विपु रहतां गुणैः । स्थातु मिष्टे मया तत्र, महिमा नहि मादृशाम् ॥॥"
“ में वधा विश्वने मोहित कर्यु, पण सुलसाने मोहित करी नहीं. अंधकार मोकने ग्रसे छ पण ते दिवानी शिखाने ग्रसी शकतुं नथी. ? - आ सुनसानुं मन अरिहंतोना विशाळ गुणोथी एवं रंधाइ गयुं छे के जेमां मारा जेवाओनो महिमा रही शके तेवो अवकाश रह्यो नथी. २
Jain Education Interational
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
