________________
२५०
नि. [ २७९ ]
मुक्खमग्गं पवत्रेसु, साहूसु बंभयारिसु । अहिअत्थं निवारितो, न दोसं वत्तुमरिहसि ॥
वृ. एतदर्थस्तु प्रायः सम्प्रदायादवसेय इति तावत् स एवोच्यते- चंपानयरीए दहिवाहणो राया, चेडगधूया पउमावती देवी, तीसे दोहलो-किहाहं रायवत्थेण नेवत्थिया उज्जाणकाणनाणि विहरेज्जा ?, सा उल्लगसरीरा जाया, राया पुच्छति, ताधे राया य सा य जयहत्थिमि आरूढा, राया छत्तं धरेइ, गया उज्जाणं, पढमपाउसंच, सीयलएणं मट्टियागंधेणं हत्थी अब्भाहतो वनं संभरति, नियट्टो वनाभिमुहो पयातो, जनो न तरति ओलगिडं, दोवि अडवि पवेसियाई, राया वडरुक्खं पंच्छइ, देवि भण्ड- एयस्स वडस्स हेद्वेण जाहित्तिति ता तुमं साखं गेण्हेज्जासि, ताए पडिसुयं न तरति राया दक्खो तेन साहा गहिया, सो उतित्रो, निरानंदो गतो चंपं ।
सावि य इत्थिया नीया निम्मानुसं अडवि, जाव तिसायितो पेच्छति दहं महतिमहालयं, तत्थ ओइन्नो अभिरमति हत्थी, इमावि सणियं २ उइन्ना तलागातो, न दिसातो जाणइ एक्काए दिसाए सागरं भत्तं पच्चक्खाइत्ता पहाविया, जाव दूरं गया ताव तावसो दिट्ठो, तस्स मूलं गया, अभिवातितो, पुच्छति कोऽसि अम्मो इहं आगया ?, ताहे कहेइ - अहं चेडगस्स धूया, जाव इहं हरिणा आणीया, सो य तावसो चेडगनियल्लतो, तेन आसासिया मा बीहेहित्ति, ताहे से वनफलानि दाऊणं एक्काए दिसाए अडवीओ नीणिया, एत्तोहिंतो हलच्छित्ता भूमी तं न अक्कमामो, एसो दंतपुरस्स विसतो दंतचक्को राया, तातो अडवीतो निग्गया, दन्तपुरे अज्जाणं मूले पव्वइया, पुच्छच्छियाए गब्भो न अक्खातो, पच्छा मसाणपानो, तेन गहितो, भज्जाए अप्पितो, अवकित्रतोत्ति नामं कयं, सा अज्जा तीए पाणीए समं मेत्ति करेइ, सा अज्जा ताहि संजईर्हि पुच्छिया कहिं गब्भो ? भइ-मयगो जातो, ता मे उज्झितो, सो तत्थ संवद्धृति । ताहे दारगरूवेहिं समं रमइ, सो ताणि डिक्करूवाणि भणइ - अहं तुब्भं राया ममं करं देह, सो लुक्खकच्छूए गहितो. तानि भनइ-ममं कंडूग्रह, ताहे से करकंडुत्ति नामं कर्य, सो ताए संजईए अनुरतो, साय से मोयए देइ, जंच भिक्खं लठ्ठे लहेइ ।
उत्तराध्ययन- मूलसूत्रम् - १-९ / २२८
-
1
संवडिओ सो साणं क्खति, तत्थो दो संजया तं मसाणं केणति कारणेन अतिगता, जाव एत्थ वंसकुडंगे दंडगं पेच्छंति, तत्थ एगो दंडलक्खणं जाणति, सो भणति जो एयं दंडगं गिण्हति सो राया होतित्ति, किंतु पडिच्छियव्वोत्ति जाव अन्नाणि चत्तारि अंगुलाणि वड्ढति ताहे जोग्गोत्ति । तं तेणं मायंगचेडएणं सुयं, एक्केण धिज्जाइएण य, ताधे सो धिज्जाइयिगो अप्पसागारियं तस्स चउरंगुलं खणिऊण छिंदेइ, तेन य चेडएण दिट्ठो, सो उद्दालिओ, सो तेन धिज्जाइण करणं नीतो भइ - देहि दंडगं, सो भणइ - मम मसाणे, न देमि, धिज्जाइओ भणओअनं गिरह, सो निच्छइ, भणति य एएण मम कज्जंति, सो दारगो न देइ, ताहे सो दारगो पुच्छिओ- किं न देहि ?, भणई य- अहं एयस्स दंडगस्स पहावेण राया होहामित्ति, ताहे कारणिया हसिउणं भांति - जया तुमं राया होज्जासि तया एयस्स तुमं गामं देज्जासि, पडिवण्णो सो, तेन धिज्जाइएण अत्रे धिज्जाइया गहिया जहा एयं मारिता हरामो, तं तस्स पियाए सुयं, तानि तित्रिवि नद्वाणि जाव कंचनपुरं गयाणि । तत्थ राया मरइ अपुत्तो, आसो अहियासितो, तस्स बाहिं सुयंतस्स मूलं आगओ, पयाहिणीकाऊण ठितो, जाव नायरा पिच्छंति लक्खणजुत्तं,
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
Jain Education International
-