Agam Sutra Satik 35 Bruhatkalpa ChhedSutra 2

SR No.: 003371
Original Sutra Author: N/A
Author: Dipratnasagar, Deepratnasagar
Publisher: Agam Shrut Prakashan
Publication Year: 2000
Total Pages: 1500
Language: Prakrit, Sanskrit
Classification: Book_Devnagari, Agam, Canon, Agam 35, & agam_bruhatkalpa
File Size: 29 MB

Page 1235

१८४
बृहत्कल्प-छेदसूत्रम् -३-४/१२२ वृ-'तद्' अशनादिकं कृत्वा' भुक्त्वा कश्चिद् ग्लानादीनां प्रायोग्यमानीय दातुम् अत्युष्णे' अतीवातपे चटिते न शक्नोति, एतेन कारणेन धारयेत् । यद्वा 'बहु' प्रभूतं मैक्षं लब्धंततः 'मा परिष्ठापयितव्यं भवेद्' इति ज्ञात्वा गुरवोऽशनादेर्धरणं वितरन्ति, अनुजानन्तीत्यर्थः । गाथायामेकवचनं प्राकृतत्वात् । अथवा “जहासमाहि" ति प्रथमपौरुष्यां लब्धं परमद्याप्यजीर्ण ततो यावजीर्यते तावद्धारयेदपि । एवं यथा यथा समाधिर्भवति तथा भुञ्जीत परं चरमावर्जम्, चतुर्थी पौरुषर्षी नातिकामयेदिति भावः। तत्र च धार्यमाणे इयं यतना[भा.५२७४] संसजिमेसु छुब्मइ, गुलाइ लेवाडे इयरे लोणाई।
जंच गमिस्संति पुनो, एसेवय भुत्तसेसे वि ।। 'संसजिमेषु संसक्तियोग्येषु लेपकृतेषु गोरसादिद्रव्येषुगुडादिकंप्रक्षिप्यतेयेननसंसज्यन्ते। इतरनाम-अलेपकृतंतचदिसंसक्तियोग्यंतदातर लवणादिकंप्रक्षिपेद्नगुडम्।यच्च प्रथमपौरुष्यां. द्वितीयपौरुष्यां वा भुक्त्वा पुनः गमयिष्यन्ति, कियतीमपि वेलां प्रतीक्ष्य भूयो मोक्ष्यन्त इत्यर्थः, तत्रापि भुक्तशेषे धार्यमाणे “एष एव' गुडादिप्रक्षेपणरूपो विधिर्भवति॥ [भा.५२७५] चोएइ धरिजंते, जइ दोसा गिण्हमाणि किन भवे।
उस्सग्ग वीसमंते, उल्मामादी उदिक्खते। घृ-'नोदयति प्रेरयति परः-यद्येवं भक्त-पाने धार्यमाणे दोषास्ततो भक्तादौ गृह्यमाणे किमेते श्वान-गवादयो दोषान भवन्ति? भवन्तेयेव।तथाकायोत्सर्गकुर्वतोऽपितएव बाहुपरितापनादयश्चदोषाः, एवं विश्राम्यतोऽपितएव दोषाः,उद्भामकभिक्षाचर्यांयेगतास्तदादीनपि "उदिक्खंते" त्ति प्रतीक्षमाणस्य त एव दोषाः ।। पर एव प्राह[भा.५२७६] एवं अवातदंसी, थूले वि कहं न पासह अवाये।
हंदि हु निरंतरोऽयं, भरितो लोगो अवायाणं ।। दृ-यद्येवं यूयमपि 'अपायदर्शिनः' सूक्ष्मानप्यपायान् प्रेक्षध्वे ततः स्थूलानपि भिक्षाचर्यादिविषयानपायान् कथं न पश्यथ ?, 'हन्दीति' उपदर्शने, 'हु' निश्चितम्, पश्यन्तु भगवन्तो यद् एवं निरन्तरोऽप्ययं लोकोऽपायानां भृतः॥कयम् ? इति चेद् उच्यते[भा.५२७७] भिक्खादि-वियारगते, दोसा पडिनीय-साणमादीया।
उप्पजते जम्हा, न हुलब्मा हिंडिउं तम्हा।। वृ-भिक्षा-विचारादौ गतानां साधूना प्रत्यनीक-श्वान-गवादयो बहवो दोषा यस्मादुत्पद्यन्ते तस्माद् ‘नहि' नैव साधुना हिण्डितुं लभ्यम् ॥ [मा.५२७८] अहवा आहारादी, न चेव निययं हवंति घेत्तव्वा।
नेवाऽऽहारेयव्वं, तो दोसा वजिया होति ॥ -अथवाऽऽहारादयः 'नियतं' सर्वदा न ग्रहीतव्या भवन्ति किन्तु चतुर्थ-षष्ठादिकं कृत्वा सर्वथैवाशक्तेनाहारो ग्राह्यः। यद्वा नैव कदाचिदप्याहारयितव्यम् । एवं 'दोषाः' अपायाः सर्वेऽपि वर्जिता भवन्ति ॥ एवं परेणोक्ते सूरिराह[भा.५२७९] भन्नति सज्झमसज्झं, कजं सझंतु साहए मतिमं ।
अविसझं सातो, किलिस्सति नतंच साधेति ॥