________________
१०
निशीथ-छेदसूत्रम् -३-१४/८६६ रावगेण दिढे गेण्हणकड्डणादी दोसा, जड्डस्स अंतरातियं, अदिन्नादानदोसा य । अह मेंठभागं रावगो देज्ज, डोंबो त्ति मेंठो, सो रुट्ठो, अभिक्खणं पुणो पुणो, वसहीए फेडणंभंग करेति, साधूवा पेल्लावेति॥जड्डेत्ति गतं । एत्थ य सामि त्ति गतं । इदानि तेणगच्छेज्जा[भा.४५१३] तेणा व संजयट्ठा, कतुणाणं अप्पणो व अट्ठाए।
वोच्छेयं च पदोसं, न कप्पति कप्पणुन्नातुं॥ चू-तेणा सजयाणंदाहामोत्ति कलुणाणअच्छिदंति, अप्पणोवाअट्ठाएतेना हडेत्ता संजयाणं देजा। जेसिं तेनाहडितं ते तंदटुं भत्तोवकरणवसहिमादियाणवोच्छेदं करेज्ज, पदोसातो पदुट्ठा वा धम्म परिच्चएन्ज । अतो तेणाहडं न कप्पए घेत्तुं, तेहिं वा अनुन्नाए कप्पति घेत्तुं॥ [भा.४५१४] संजयभद्दा तेणा, अचियत्ती वा असंथरे जतीणं ।
जति देति न घेत्तव्यं, निच्छुभवोच्छेद मा होज ॥ चू-सत्थे मुसिजंतेसंजयभद्दातेणा संजयट्ठयाएसंजयकप्पनिजं मुसित्ताअनियत्ती वा अहभद्दा संजयाण असंथरताणं सत्थाओ अच्छिदिउं देज्जं, तं सव्वं न कप्पते घेत्तुं । सत्थेल्ला य पदोसं गच्छेज्ज, पदुट्ठा सत्थाओ निच्छुभेज, भत्तादिवोच्छेदं वा करेज्ज ॥अह ते सत्थेल्ला[भा.४५१५] घतसत्तूदिटुंतो, समणुन्नाता व घेत्तुणं पच्छा।
तं सत्थिगाण देंती, समणुन्नाता व भुंजंति ।। चू-जति सत्थेल्लगा भणति- “सत्तगुसे घतं दायव्वमेव, जतिअहावत्तीए घयभायणं सत्तुगेसु पलोटुंतो एवं अम्हेहिं तुम्हं दायव्वमेव । जइ एते तेणगा अम्ह समीवातो घेत्तुं तुम्ह देंति तो किं न गेण्हह अज्जो ! एवं हितं चेव अम्हं तुम्हं पि ताव होउ ।' एवं पिघेत्तुं सथिल्लगाण चेव दायव्वं । अह ते सथिल्लगा दिज्जमाणं पिन गेण्हेज्ज, भणेज्ज “तुम्हंचेव एयं।" एवं अनुन्नाता परि जंति, न दोसो।। तेणगछेज्जं गतं । इदानि “साधारणं". [भा.४५१६] अनिसटुं पडिकुटुं, अनुन्नातं कप्पती सुविहियाणं ।
लड्डग जंते संखडि खीरे वा आवणादीसुं। चू-अनिसटुं न कप्पति घेत्तं अन्ननयं पुण कप्पति । साहारणसंभवो इमो-गोट्ठगेहिं लड्डुगा सामण्णा कता, जंते वा रसो गुला वा, ओहारगसखडीए वा भत्तं, गोकुले वा खीरं, आवणे वा सामण्णं घयादिगं॥ [भा.४५१७] बत्तीसा सामन्ने, ते वि यण्हातुं गय त्ति इति वुत्तो।
परसंतिएण पुण्णं, न तरसि कातुं ति पच्चाह ॥ चू-बत्तीसं गोट्ठिगा, तेहिं लड्डुगभत्तं कयं । तत्थेगं ठविउं सेसा ण्हाइउ गता । तत्थ य एगो साहू भिक्खाए आगओ ।तेन सो रक्खपालो मग्गितो।सोभणाति-“नाहं जाणामि, बहसामण्णं एयं" । ते कहिं गया? तेन कहियं - “हाइउंगता" । एवं वुत्तो साधूपडिभणइ- “परसंतिएण दव्वेण पुण्णं न तरसि काउं" ति। पुनरप्याह - “पच्चाह" ॥ [भा.४५१८] अवि य हु बत्तीसाए, दिन्नाए ताव मोयगो न भवे ।
अप्प वय बहुआयं, जति जाणसि देहि तो मझं। चू-तं रक्खपालं साधू भणति - “जइ तुमं मम बत्तीसमोदगे दाहिसि तो तुज्झविभागे एगो
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org