________________
पीठिका - [भा. २९६ ]
मातो, साविय सयणजे माता, जइ एयं सच्चं तो तुह वयणं कहं असचं भविस्सति ?
ततो ससगो कहितुमारद्धो । अम्हे कुटुंबिपुत्ता, कयाइं च करिसणातिं, अहं सरयकाले खेत्तं अहिगतो, तम्मि य छेत्ते तिलो वृत्तो, सो य एरिसो जातो जो परं कुहाडेहिं छेत्तव्वो, तं समंता परिभमामि पेच्छामि य आरण्णं गयवं, तेनम्हि उच्छित्तो पलातो, पेच्छामि य अइप्पमाणं तिलरुक्खं, तं मि विलग्गो, पत्तो य गवरो, सो मं अपावंतो कुलालचक्कं व तं तिलरुक्खं परिभमति, चालेति ततो तिलरुक्खं तेन य चालिते जलहरो विवि तिलो तिलवुट्ठिमुं चति, तेन य भमंतेण चक्कतिलाविव ते तिला पिलिता, तओ तेल्लोदा नाम नदी वूढा, सो य गओ तत्थेव तिलचलणीए खुत्तो मओ य, मया वि से चम्मं गहियं दतितो कतो, तेल्लरसभरितो, अहं पि खुधितो खलभारं भक्खयामि, दस तेल्लघडा तिसितो पियामि, तं च तेल्लपडिपुण्णं दइयं घेत्तुं गामं पट्ठिओ, गामबहिया रुक्खसालाए निक्खिविउं तं दइयं गिहमतिगतो, पुत्तो य मे दइयस्स पेसिओ, सो तं जाहे न पावइ ताहे रुक्खं पाडेउं गेण्हेत्था, अहं पि गिहाओ उट्ठिओ परिभमंतो इहमागओ । एयं पुण मे अनुभूतं । जो न पत्तियति सो देउ भत्तं । सेसगा भण्णंति - अत्थि एसो य भावो भारह - रामायणे । सुतीसु नजति“तेषां कटतटभ्रष्टैर्गजानां मदबिन्दुभिः । प्रावर्त्तत नदीघोरा हस्त्यश्वरथ-वाहिनी ॥
९५
जं भणसि "कहंए महंतो तिलरुक्खो भवति" एत्थ भण्णति - पाडलिपुत्ते किल मासपादवे भेरी निंमविया, तो किह तिलरुक्खो एमहंतो न होजाहि ।
ततो मूलदेवो कहिउमारद्धो । सो भणति - तरुणत्तणे अहं इच्छिय-सुहाभिलासी धाराधरणट्ठताए सामिगिहं पट्ठितो छत्तकमंडलहत्थो, पेच्छामि य वण-गयं मम वहाए एजमाणं, ततो अहं भीतो अत्ताणो असरणो किंचि निलुक्कणट्ठाणं अपस्समाणो दगच्छडुणणालए नं कमंडलं अतिगओम्हि, सो वि य गयवरो मम वहाए तेणेवंतेण अतिगतो, ततो मे सो गयवरो छम्मासं अंतुकुंडीयाए वामोहिओ, तओहं छम्मासंते कुंडीयगीवाए निग्गतो, सो वि य गयवरो तेणेवंतेण निग्गतो, नवरं वालग्गं ते कुंडियगीवाते लग्गो, अहमवि पुरतो पेच्छामि अणोरपारं गंगं, ता मे गोपयमिव तिन्नि, गतोम्हि सामिगिहं, तत्थ मे तण्हाछुहासमे अगणेमाणेण छम्मासा धारिया धारा, ततो पणमिऊणं महसेनं पयाओ संपत्तो उज्जेणिं, तुब्भं च इहं मिलिओ इति । तं जइ एयं सच्चं तो मे हेऊहिं पत्तियावेह अह मण्णह अलियं ति धुत्ताणं देह तो भत्तं । तेहिं भणियं सच्चं । मूलदेवं भणइ कहं सच्चं ? ते भांति सुणेह
जह पुव्वं बंभाणस्स महातो विप्पा निग्गया, बाहओ खत्तिया, ऊरूसु, वइस्सा, पदेसु सुद्दा, जइ इत्तिओ जणवओ तससुदरे माओ तो तुमं हत्थी य कुंडियाए न माहिह ? अन्नं च किल भाविण्य उड्डाहं धावंता गता दिव्ववाससहस्सं तहा वि लिंगस्संतो न पत्तो, तं जइ एमहंतं लिंगं उमाए सरीरे मात तो तुहं हत्थी य कुंडीयाए न माहिह ? जं भणसि "वालग्गे हत्थी कहं लग्गो", तं सुणसु - विण्हू जगस्स कत्ता, एगण्णवे तप्पति तवं जलसयणगतो, तस्स य नाभीओ बंभा पउमगब्भणिभो निग्गतो नवरं पंकयणाभीए लग्गो, एवं जइ तुमं हत्थी य विणिग्गता, हत्थी वालग्गे लग्गो को दोसो ? जं भणसि “गंगा कहं उत्तिष्णो,” रामेण किल सीताए पव्वित्तिहेउं सुग्गीओ आणत्तो, तेणावि हणुमंतो, सो बाहाहिं समुद्दं तरिउं लंकापुरिं पत्तो, दिट्ठा सीता, पडिनियत्तो
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
Jain Education International