Supasnahachariyam Part 03

SR No.: 003242
Original Sutra Author: N/A
Author: Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown
Publication Year: 1919
Total Pages: 220
Language: Sanskrit
Classification: Book_Devnagari
File Size: 13 MB

Page 73

संजुत्ते जो धरईरघट्टमुसलुक्खलाइअहिगरणे । सो दुलहोच लहेई दुहाई नरयाइपभवाई ॥१॥ तथाहि;
मुणिजिणवरसुपवित्तं निचं चिय ऊसवेहिं अविउत्तं । परचक्कईइचत्तं आसि पुरं पाडलीपुत्तं ॥२॥ तत्थथि विजयसिट्ठी अजओ छजीवकायवहणम्मि । तस्स पिया पउमसिरी सिरिव्य जणनयणमणहरणी॥ ताणं तगओ दुलहो दुलहो जस्सासि सुगुरुसंजोगो । सो जोव्वणम्मि पत्तो अह अन्नया खिल्लए जूयं ॥ छिन्नोटकन्ननासेण सह तओ जिणइ दम्मसयपणगं । सो य सुवन्नं वियरइ पेयवगाओ समाणे ॥५॥ तो पुट्टो दुलहेणं जयकरो कस्स पासओ कहसु । पेयवणाओ तुमए आणीयं कणगमेयंति? ॥६॥ सो भणइ तेण किं ते पओयणं गिण्ह तं जिणियदव्यं । चिंतइ दुलहो नूणं पेएणव अहव भूएण ॥७॥ सिद्धेण वावि केणवि दिन्नं एयस्स तुटूचित्तेण । तो भणइ तस्स समुहं कणयं गिण्हसु तुमं चेव ॥८॥ पसिऊणं कहसु फुडं दायारं पुण इमस्स , सो भणइ । झाणठिओ सो चिट्ठइ इण्हि तो जाए दुलहो । झाणठिय पिहु दंससु तो तेण समु ठेऊण पेयवणे । एगो मुणी महप्पा पदंसिओ तस्स झाणठिओ॥१०॥ तेणं नमंसिओ सो इयरेणवि तो गया नियगिहेतु । पइदिवसं चिय दुलहो मुणिस पयपंकय नमः ।। पहरदुगं उवविठ्ठो चिट्ठइ तचिट्टियं परिनियंतो । अह मुणिणा सो भणिओ सोम ! सुधम्मं समजिणहि॥ तो सो भणेइ सामिय ! तुह पयसेवाए को परो धम्मो ? । किंतु करुणं करेउ लूणगस्त व मह पसीय ॥ तो सो मुणिणा भणिओ तेण तुमं भोलिओ महाभाग ! । न मए किंचिवि दिन्नं वयस्स पुण कारण मज्झ॥
संयुक्तानि यो धरत्यरघट्टमुशलोदृखलाद्यधिकरणानि । स दुर्लभ इव लभते दुःखानि नरकादिप्रभवाणि ॥१॥
मुनिजिनवरसुपवित्रं नित्यमेवोत्सवैरवियुक्तम् । परचक्रेतित्यक्तमासीत्पुरं पाटलीपुत्रम् ॥२॥ तत्रास्ति विजयश्रेष्ठी अयतः षड्जीवकायवधे । तस्य प्रिया पद्मश्रीः श्रीरिव जननयनमनोहरणी ॥३॥ तयोस्तनयो दुर्लभो दुर्लभो यस्यासीद् गुरुसंयोगः । स यौवनं प्राप्तोऽथान्यदा रमते द्यूतम् ॥४॥ छिन्नौष्ठकर्णनासेन सह ततो जयति द्रम्मशतपञ्चकम् । स च सुवर्ण वितरति प्रेतवनात् समानीय ॥५॥ ततः पृष्टो दुर्लभेन छूतकरः कस्य पाश्वतः कथय । प्रेतवनात् त्वयाऽऽनीतं कनकमेतदिति ? ॥ ६ ॥ स भणति तेन किं ते प्रयोजनं गृहाण त्वं जितद्रव्यम् । चिन्तयति दुर्लभो नूनं प्रेतेन वाथवा भूतेन ॥७॥ सिद्धेन वापि केनापि दत्तमेतस्य तुष्टचित्तेन । ततो भणति तस्य सम्मुखं कनकं गृहाण त्वमेव ॥८॥ प्रसद्य कथय स्फुटं दातारं पुनरस्य, स भणति । ध्यानस्थितः स तिष्ठतीदानी ततो जल्पति दुर्लभः ॥९॥ ध्यानस्थितमपि हि दर्शय ततस्तेन समुत्थाय प्रेतवने । एको मुनिमहात्मा प्रदर्शितस्तस्मै ध्यानस्थितः।।१०॥ तेन नमस्यितः स इतरेणापि ततो गतौ निजगृह योः । प्रतिदिवसमेष दुर्लभो मुनेः पदपङ्कजं नमति ॥११॥ प्रहरद्विकमुपविष्टस्तिष्ठति तच्चेष्टितं परिपश्यन् । अथ मुनिना स भणितः सोम ! सुधर्म समर्जय ॥१२॥ ततः स भणति स्वामिन् ! तव पदसेवायाः कः परो धर्मः ? । किन्तु करुणां कृत्वा लूनाङ्गस्येव मयि प्रसीद।। ततः स मुनिना भाणितस्तेन त्वं वञ्चितो महाभाग ! । न मया किञ्चिदपि दत्तं व्रतस्य पुनः कारणं मम ॥