________________
५०८
सुपासनाह तरिअम्मि---
तह पारेवयरसियं कुणइ तहामुदियं लहुं जेण । दिहसीलाउवि नारीउ हुति कंदप्पवसगाओ ॥१५॥ तो कुमरेणं भणियं तयभिमुहं मा करेसु तुममेवं । तइयगुणब्धयपढमो अइयारो एस जं भणिओ ॥१६॥ तं सोउं सो कंदणभावजओ नेय कहवि उवरमई । केलीरसियत्तणओ कुप्ररेण उबेहिओ तत्तो ॥१७॥ कस्सवि भडस्स भजं पउत्थवइयं अहन्नया दट्टुं । तह कहवि कुणइ सो सुरयकूरियं तप्पुरो जेण ॥१८॥ कंदप्पपीडिया सा सहसा तस्सेव विलइया कंठे । तो तदियरो दटुं रुटो तज्जेइ तं एवं ॥ १९ ॥ रे धिट्ट ! तर एसा कंदप्पारवसा कया मुद्धा । सुस्सीलावि वराई तो सो तं बंधए धणियं ॥२०॥ भणइ य कुमारभित्तं तासि जओ तो हणेमि नो सहसा । तं सोऊणं कुमरो मोयावइ तस्स पासाओ । आणई य गिह बंधेहि पीडियं तं भणेइ तो कुमरो । बंधव ! इहंपि पत्तं वयअइयरणतरुकुसुमं ॥२२॥ फलमणुहविसि तं पुण परत्त अइतिक्खदुक्खसंजणयं । जं वारिओवि तइया नोवरओ इयइयाराओ।)२३॥ ता अजवि तं सुपरसु अरिहं देवो गुरू य नाणधरा । आलोयसु दुचरियं तह खामसु पाणिसंघाय।।२४॥ तेणवि कुमरो भणिओ बंधव ! बंधेहिं पीडिओ गाढं। न सरेमि अहं किंचिवि ता किंचिवि कुणसु पडियारं।। इय पभणंतो मरिटं उववन्नो करिवरो स विझम्मि । तत्तो भवम्मि भमिउं भवट्टगं तो स सिज्झिहिही ।। कुमरोवि निरइयारं सावगधम्मं चिरंपि पालेउं । विहिणा पवनचरणो सासयसोक्खं गओ मोक्ख।॥२७॥
॥ इति तृतीयगुणवते प्रथमातिचारविपाके मित्रसेनकथानकं समाप्तम् ॥
तथा पारापतरासितं करोति तथामुद्रितं लघु येन । दृढशीला अपि नार्यों भवन्ति कन्दपवशाः ॥ १५ ॥ ततः कुमारेण भणितं तदभिमुखं मा कुरुष्व त्वमेवम् । तृतीयगुणवतप्रथमोऽतिचार एष यद् भणितः ॥१६॥ तत् श्रुत्वा स कन्दर्पभावतो नैव कथमप्युपरमति । केलीरसिकत्वतः कुमारेणोपेक्षितस्ततः ।। १७ ।। कस्यापि भटस्य भार्यां प्रोषितपतिकामथान्यदा दृष्ट्वा । तथा कथमपि करोति स सुरतकूजितं तत्पुरो येन ।। कन्दर्पपीडिता सा सहसा तस्यैव विलगिता कण्ठे । ततस्तद्देवरो दृष्ट्वा रुष्टस्त यति तमेवम् ॥ १९ ॥ रे धृष्ट ! त्वयैषा कन्दर्पपरवशा कृता मुग्धा । सुशीलापि वराकी ततः स तं बध्नाति गाढम् ॥ २० ॥ भणति च कुमारमित्त्रं त्वमसि यतस्ततो हन्मि नो सहसा । तत् श्रुत्वा कुमारो मोचयति तस्य पाश्र्वात् ।२१, आनयति च गृहं बन्धैः पीडितं तं भणति ततः कुमारः । बान्धव ! इहापि प्राप्तं व्रतातिचरणतरुकुसुमम् ॥ फलमनुभविष्यसि त्वं पुनः परत्रातितीक्ष्णदुःखसंजनकम् । यद् वारितोऽपि तदा नोपरत इत्यतिचारात्॥२३॥ तस्मादद्यापि त्वं स्मराहन्तं देवं गुरूंश्च ज्ञानधरान् । आलोचय दुश्चरितं तथा क्षमय प्राणिसंघातम् ॥२४॥ तेनापि कुमारो भाणतो बान्धव ! बन्दैः पीडितो गाढम् । न स्मराम्यहं किञ्चिदपि तस्मात्कञ्चिदपि कुरु प्रतिकारम्॥ इति प्रभणन् मृत्वापपन्नः करिवरः स विन्ध्ये । ततो भवे भ्रमित्वा भवाष्टकं ततः स सेस्यति ॥ २६ ॥ कुमारोऽपि निरतिचारं श्रावकधर्म चिरमपि पालयित्वा । विधिना प्रपन्नचरणः शाश्वतसौख्यं गतो मोक्षम ॥२७॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org