________________
वधुदत्तकहा।
तत्र च दुःखस्य किं वर्ण्यते, यतः,
अच्छिनिमीलणमित्तं नत्थि सुहं दुक्खमेव अणुपद्धं । नरए नेरइयाणं अहोनिसिं पञ्चमाणा ||२८|| तसयणपरियणा जं पावं तंपि रागवसपत्ता | अन्नाणंधा जीवा कुणति तत्तं अयाणता ||२९|| अन्नह इमेण तणुणा कायव्वं किंपि होइ तं, जेण । भववुच्छेओ निरुवमअणतसिवसोक्ख संपत्ती ॥३०॥ ता बहुपुन्नुद्धे एत्थ सरीरम्मि पोयकप्पम्मि | पंचमहव्त्रयसियवडमारोविय तरह भवजलहि ||३१|| उक्तं च
३२६
"महता पुण्यपण्येन क्रीतयं कायनौस्त्वया । पारं दुःखोदधेर्गन्तुं त्वर यावन्न भिद्यते ॥ " इय एवमाइ सुणिडं मुणिवयणं नायम्यरमत्थो । पत्थर जा जइधम्मं ता पत्तो परियणो तत्थ ||३२|| दणं मुणिपुरओ घरोवविद्धं सभज्जयं कुमरं । मित्ता य कलत्ताणि य भांति किं अशुचियं एवं ||३३|| safar चिह्न, उट्ठेह पुरचचरीओ एयाओ । सफलपरिस्समाओ करेह नियदिट्टिदाण ||३४|| भणइ कुमारो किं चच्चरीहि उवविसिय मुणिसयासम्मि । सुब्बउ धम्मो, किज्जउ एस कयत्थो मणुयजम्मो ॥ तो तेहि सो भणिओ कोऽवसरो एस धम्मसवणस्स । एवं पयट्टमाणे महूसवे पर लोस्स १ || ३६ ||
मुणिपासाओ, भणिओ साहूवि तेहि 'मुंच इमं' । तो मुणिणा संलत्तं अहं न एयं पडिखलेमि||३७| तो कुमरेणं कहियं ताणं मा कोवि किंपि मं भणउ । मज्झ पन्ना एसा भोत्तन्वं गहियदिवखेण ॥ ३८ ॥ तो तस्सव रोहेण भणियं मा नाह ! एरिसं कुणसु । आगच्छ तायपासे पच्छा सिच्छा तुह इहत्थे ॥ ३९॥ तो कुमरेण भणियं किं पुणरुत्तेण, नियनियपिऊणं । गच्छह भवणे तुम्हे पव्वज्जं वावि गिण्हेह ॥ ४० ॥
Jain Education International
अक्षिनिमीलनमात्रं नास्ति सुखं दुःखमेवानुबद्धम् । नरके नैरयिकाणामहोनिश पच्यमानानाम् ||२८|| तनुस्वजनपरिजनार्थं यत्पापं तदपि रागवशप्राप्ताः । अज्ञानान्धा जीवाः कुर्वन्तिं तत्त्वमजानन्तः ||२९|| अन्यथाऽनया तन्वा कर्तव्यं किमपि भवति तत् येन । भवत्र्युच्छेदो निरुपमानन्तशिवसौख्यसंप्राप्तिः ॥३०॥ तस्माद् बहुपुण्योपलब्धेऽत्र शरीरे पोतकल्पे । पञ्चमहात्रतसितपटमारोप्य तरत भवजलधिम् ॥३१॥ इत्येवमादि श्रुत्वा मुनिवचनं ज्ञातधर्मपरमार्थः । प्रार्थयते यावद्यतिधर्म तावत्प्राप्तः परिजनस्तत्र ||३२|| दृष्ट्वा मुनिपुरतो धरोपविष्टं सभार्यकं कुमारम् । मित्राणि च कलत्राणि च भणन्ति किमनुचितमेवम् ||३३|| इहोपविष्टास्तिष्ठथ, उत्तिष्ठत पुरचर्चरीरेताः । सफलपरिश्रमाः कुरुत निजदृष्टिदानेन ||३४|| भणति कुमारः किं चर्चरीभिरुपविश्य मुनिसकाशे । श्रूयतां धर्मः क्रियतामेतत् कृतार्थं मनुजजन्म ||३५|| ततस्तः स भणितः कोऽवसर एष धर्मश्रवणस्य । एवं प्रवर्तमाने महोत्सवे पौरलोकस्य ? ॥ ३६ ॥ उत्तिष्ठत मुनिपार्श्वात्, भणितः साधुरपि तैः 'मुञ्चेम्' । ततो मुनिना संलपितमहं नैनं प्रतिस्खलयामि॥३७॥ ततः कुमारेण कथितं तेभ्यो मा कोऽपि किमपि मां भणतु । मम प्रतिज्ञेषा भोक्तव्यं गृहीतदीक्षेण ॥ ३८ ॥ ततस्तस्यावरोधेन भणितं मा नाथ ! ईदृशं कुरु । आगच्छ तातपार्श्वे पश्चात्स्वेच्छा तवेहार्थे ॥ ३९ ॥ ततः कुमारेण भणितं किं पुनरुक्तेन, निजनिजपितॄणाम् । गच्छत भवने यूयं प्रव्रज्यां वापि गृह्णीत ॥ ४० ॥
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org