________________
सुपासनाह-चरिअम्मि-- जा चिट्ठामि पसुत्ता तो तेण अहं नियाए भजाए। भंतीए अक्कंता मयभिभलमाणसेण दढं ॥८४ तो भणियं तुहमजा नाहं बंधव ! हवेमि तुह भइणी । इय सोउं सोवि गलियमयपमरो लजिओ नहो।। तत्तो हं विगलियसीलजीवियं अप्पयं विचितंती । कयमरणज्झवसाया आरूढा जाव मालुवरि ॥८६ दाउं झंप, तत्तो चारणसमणो नहेण गच्छतो । दिट्ठो सोवि हु मं पासिऊण भवणम्मि अवयरिओ। पणयं से पयकमलं भणिओ तेणावि धम्मलाहोत्ति । पुट्ठा हं किं भद्दे ! दीससि एवं विवन्नमुही ? ।। तो पाएसु-पडिउं पुणोवि भणियं मए जहा तुम्ह । सुगुरूणं कहियव्वं दुचरियं सुद्धिहेउत्ति ।।८९ तो सबो वुत्तंतो तस्स मए साहिओ, तओ तेण । भणियं भद्दे ! तुह इत्थ नत्थि पर मत्थओ दोसो। एसो पुण तुह दोसो जिणवयणेणं मणे सणाहेवि । जं इय मरिउं वंछसि, तत्तो भणियं मए एवं ।। हुंतं चिय इय एवं जइ तुम्ह न दंसणं सुगुरु ! हुंतं । मरणज्झवसायविसोहणत्थमह तत्थ वरगुरुणा दिन्नं मे पच्छित्ते तवं बहुं तं च मे चरंतीए । जायं किसं सरीरं एयं सोउं तओ मयणो ॥९३॥ सीलेण सहावेण य संजाओ तीए गाढहयहियो । तह जह अणवरय चिय तं लालंतो गमइ कालं।। अह अन्नया स मिलिओ मित्ताण समाणसीलकलियाणं । ते नियनियवुत्तंते साहति परोपरं सव्वे ।। अन्नजणस्सवि चरियं पयडंति हसति तह विकत्थंति । एवं कहापबंधे रहे पयट्टम्मि तुच्छत्ता ॥१६॥ साहइ वुत्तंतं तं मरणो मित्ताण तेवि तं सोउं । सिच्छाए विकत्थंता हसंति, अह मयणभजाए ॥९
तथा चाहं भणिता यावद् बन्धुरेति तव तावत्त्वया । इहास्मद्वासभवने स्थातव्यं, ततोऽहं तत्र ॥८३॥ यावत्तिष्ठामि प्रसुप्ता ततस्तेनाहं निजाया भार्यायाः । भ्रान्त्या आक्रान्ता सदमुग्धमानसेन दृढम् ॥८४॥ ततो भणितं तव भार्या नाहं बान्धव ! भवामि तव भगिनी। इति श्रुत्वा सोऽपि गलितमदप्रसरो लज्जितो नष्टः॥८ ततोऽहं विगलितशील जीवितमात्मानं विचिन्तयन्ती । कृतमरणाध्यवसायाऽऽरूढा यावन्मालाया उपरि ॥८ दातुं झम्पां, ततश्चारणश्रमणो नभसा गच्छन् । दृष्टः, सोऽपि खलु मां दृष्टा भवनेऽवतीर्णः ॥८७॥ प्रणतं तस्य पादकमलं भणितस्तेनापि धर्मलाभ इति । पृष्टाऽहं किं भद्रे ! दृश्यस एवं विवर्णमुखी? ॥८ ततः पादयोः पत्तित्वा पुनरपि भाणितं मया यथा युष्माकम् । सुगुरूणां कथयितव्यं दुश्चरितं शुद्धिहेतुरिति ततः सर्वो वृत्तान्तस्तस्मै मया कथितः, ततस्तेन । भाणतं भद्रे ! तवात्र नास्ति परमार्थतो दोषः ॥१०॥ एव पुनस्तव दोषो जिनवचनेन मनसि सनाथेऽपि । यदिति मर्तु वाञ्छसि, ततो भाणितं मयैवम् ॥११॥ अभविष्यदेवेत्येवं यदि तव न दर्शनं सुगुरो ! अभविष्यत् । मरणाध्यवसायविशोधनार्थमथ तत्र वरगुरुणा दत्तं मे प्रायश्चिते तपो बहु तच्च मे चरन्त्याः । जातं कृशं शरीरमेतत् श्रुत्वा ततो मदनः ॥१३॥ शीलेन स्वभावेन च संजातस्तस्यां गाढहृतहृदयः । तथा यथाऽनवरतमेव तां लालयन् गमयति कालम् ।।९ अथान्यदा स मिलितो मित्त्राणां समानशीलकलितानाम् । ते निननिजवृत्तान्तान् कथयन्ति परस्परं सर्वे ॥९ अन्यजनस्यापि चरितं प्रकटयन्ति हसन्ति तथा विकत्थन्ते । एवं कथाप्रबन्धे रहसि प्रवृत्ते तुच्छत्वात् ।।९ कथयति वृत्तान्तं तं मदनो मित्त्रेभ्यस्तेऽपि तत् श्रुत्वा । स्वेच्छया विकत्थमाना हसन्ति, अथो मदनभार्यय
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org