________________
३००
सुपासनाह चरिअम्मिपाउभूओ गब्भो देवीए तम्मि चैव समयम्मि । तो भणइ जणो गब्भो निवसंभोयाउ जइ हुँतो ॥२००। ता पुव्वं एयाए अन्नाए अहव रायदेवीए । किं नो पाउब्भूओ एत्तियवरिसेहिं, तं नूणं ॥२०१॥ तत्थ गया परिभुत्ता एसा विज्जाहरेण पच्छा ओ । गुरुजणभणिएण इमं छउमं रइऊण आणीया ॥२०२। लोयवयणिज्जमेयं राया आयन्निऊण चिंतेइ । सच्चो एस पवाओ लोओ अलिओ य बलिओ य ॥२०३। लोएण घडियजुत्ती विसए एयम्मि मज्झवि मणम्मि । उप्पायइ सब्भावं, संभाविज्जइ न पुण एयं ॥२०४। अहवा सव्वमसच्चं होइ कम्मोदयाउ एईए । तहवि हु इय जणवाओ न सुंदरो कुलप्पसूयाण ॥२०५॥ तापेसिजउ एसा जणयगिहे विरइउं इमं छउमं । जह जणओ अपडुतणू तेणवि मह पेसिओ लेहो॥२०६। जं लेहदसणाओ भवणपडाया झडत्ति मह पासे । पेसइयव्वा तुमए इय कहिउं तीइ तो रन्ना ॥२०७॥ आणत्तो सेणाणी एयं सोत्तण जणयगेहम्मि । तं आगच्छम सिग्धं इमीए जणयस्स परिकहि ॥२०८॥ जह भणियमिमं रन्ना कारणवसउ इमाए इह पसवो । उचिउत्ति पेसिओ हं एवं वित्तण इह झत्ति ॥२०९। तेणवि तहेच विहिय, सावि गया तत्थ पासिउं जणयं । नीरोग परिचिंतइ मज्झ विलीयं नरवइस्स ॥२१०।। परिवसइ किंपि चित्ते, छउमं काऊण तेण तेणेह । पेसविया पिउगेहे, तमहं थेवंपि न सरेमि ॥२११ विजाहरअवहरणे किंचिवि लोयाउ पुण अलीयपि । निसुणेऊण विलीयं अनिवेएऊण मे पुरओ॥२१२ मन्ने परिचत्ता हं, तं मह कम्माण विलसियमसेसं । इय अपरिक्वियकारी कह नहा अजउत्तोवि ?॥२१३
नगरे प्रवृत्तमहोत्सवे प्राप्तो नृपः समं तेन । खचरं कीरं च तत्र सम्मान्य विसृजति ॥१९९॥ प्रादुर्भूतो गर्भो देव्यास्तस्मिन्नेव समये । ततो भणति जनो गो नृपसंभागाद् यद्यभविष्यत् ॥२०॥ तदा पूर्वमेतस्या अन्यस्या अथवा राजदेव्याः । किं नो प्रादुर्भूत एतावद्वर्षेः, तन्नूनम् ॥२०१॥ तत्र गता परिमुक्तैषा विद्याधरण पश्चात्तु । गुरुजनभाणतेनेदं छद्म रचयित्वाऽऽनीता ॥२०२॥ लोकवचनीयमेतद् राजाऽऽकर्ण्य चिन्तयति । सत्य एष प्रवादो लोकोऽलीकश्च पनिश्च ॥२०३।। लोकेन घटितयुक्तिर्विषय एतस्मिन्ममापि मनसि । उत्पादयति सद्भावं, संभाव्यते न पुनरेतत् ॥२०४॥ अथवा सर्वमसत्यं भवति कर्मोदयादेतस्याः । तथापि खल्विति जनवादो न सुन्दरः कुलप्रसूतानाम् ॥२०५। तस्मात् प्रेष्यतामेषा जनकगृहे विरचय्येदं छद्म । यथा जनकोऽपटुतनुस्तेनापि मम प्रेषितो लेखः ॥२०६।। यल्लेखदर्शनाद् भवनपताका झटिति मम पार्थे । प्रेषयितव्या युष्माभिरिति कथयित्वा तस्यै ततो राज्ञा ॥२०७४ आज्ञप्तः सेनानीरतां मुक्त्वा जनकगेहे । त्वमागच्छ शीघ्रमस्या जनकस्य परिकथ्य ॥२०८॥ यथा भणितमिदं राज्ञा कारणवशतोऽस्या इह प्रसवः । उचित इति प्रेषितोऽहमेनां गृहीत्वेह झटिति ॥२०९॥ तेनापि तथैव विहितं, सापि गता तत्र दृष्टा जनकम् । नीरोगं परिचिन्तयति मम व्यलकिं नरपतेः ॥२१०॥ परिवसति किमपिं चित्ते, छद्म कृत्वा तेन तेनेह । प्रेषिता पितृगेहे, तदहं स्तोकमपि न स्मरामि ॥२११॥ विद्याधरापहरणे किञ्चिदपि लोकात् पुनरलीकमपि । श्रुत्वा व्यलीकमनिवेद्य मे पुरतः ॥२१२॥ मन्ये परित्यक्ताऽहम, तन्मम कर्मणां विलसितमशेषम् । इत्यपरीक्षितकारी कथमन्यथाऽऽर्यपुत्रोऽपि ? ॥२१३
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org