________________
१४२
तथाहि ;
सुपासनाह वरिश्रम्मि
" मणुन्नं भोयणं भुचा मणुन्नं सयणासणं । मणुन्नंसि अगारंसि मणुन्नं झायए मुणी ॥ शय्या प्रातरुत्थाय पेया मध्ये भक्तं पानकं चापराह्णे । द्राक्षाखण्डं शर्करा चार्धरात्रे मोक्षश्चान्ते शाक्यपुत्रेण दृष्टः " अणुसोयप्पाणं इमं खु संसारकारणं परमं । इंदियजयम्मि तम्हा सहलाई नाणचरणाई ॥ ८७॥ ता मित्त! तुमं भुल्लो रीरीकणएस तुल्लकयमुल्लो | वेरुलियकायतुल्लत्तजंपिरो तह हसिज्जिहसि ॥ ८८ ॥ एवं निरुत्तरो सो कओवि मित्तेण खेमचंदेणं । अन्नन्नदंसणग्गह असम्गहं नो परिचय ||८९ ॥
अन्नया कयाई नीओ सूरीण पायमूलम्मि । ताणं च तेण कहियं तस्स सरूवं पुरा आसि ॥ ९० ॥ तो तेर्हि कहंतेहिं धम्मं, पत्थावमाणिउं भणिया । कंखाए बहुदोंसा कहा य एसा समारद्धा ॥९१॥ तथाहि
वित्तसिहंडिपत्र्यावहासियं विबुहविहियमणतोस । तिदिवंव गोवइजुयं सिरिकलियं गयपुरं अस्थि ॥९२॥ दरियारिसलहपसरस्स पावगो तत्थ अस्थि अत्थीणं । दालिददारुदहणिकपच्चलो भूवई राया ॥ ९३ ॥ तस्स समीवे कोवि हु केयैयविसयाओ आगओ सुहडो । भुयमित्त बली मग्गइ सो लक्खं वरिसवित्तीय ॥ ९४ ॥ तो भूवइणा भणिओ का सत्ती, सो भणइ मह नत्थि । सत्ती कावि हु, सुकथं तु अस्थि तं जेण दिट्ठो सि ॥ तो तस्स खग्गधारी चिन्नवइ नरेसरं पणमिऊण । मह पहुणो गुणगणगुरुणो सत्तिदुगं इयरजणदुलहं ॥९६॥ हारे न संगामे तह बुद्धी कावि सा, इमो जीए । सत्तुं उप्पन्नविरोहकारणंपि हु पसाएइ || ९७|| तो दाऊण पसायं किंचिम्पत्तं समपिडं सिनं । विंझायलविसमपएसवासिणो समरवीरस्स || ९८ ॥
मनोज्ञ भोजनं भुक्त्वा मनोज्ञं शयनासनम् । मनोज्ञेऽगारे मनोज्ञं ध्यायति मुनिः ॥ अनुश्रोतः प्रस्थानमिदं खलु संसारकारणं परमम् । इन्द्रियजये तस्मात् सफले ज्ञानचरणे ॥ ८७ ॥ तस्माद् मित्त्र! त्वं स्खलितो रीरीकनकयोः कृततुल्यमूल्यः । वैडूर्य काचतुल्यत्वजल्पिता तथा हसिष्यसे ॥ ८८ ॥ एवं निरुत्तरः स कृतोऽपि मित्त्रेण क्षेमचन्द्रेण ! अन्यान्यदर्शनग्रहासद्ग्रहं न परित्यजति ॥८९॥ ततोऽन्यदा कदाचिद् नीतः सूरीणां पादमूले । तेभ्यश्च तेन कथितं तस्य स्वरूपं पुरासीत् ॥९०॥ ततस्तैः कथयद्भिर्धर्मं, प्रस्तावमानीय भणिताः । काङ्क्षाया बहुदोषाः कथा चैषा समारब्धा ॥ ९१ ॥ वृत्तशिखण्डिप्रसूतावभासितं विबुधविहितमनस्तोषम् । त्रिदिवमिव गोपतियुतं श्रीकलितं गजपुरमासीत् ॥९२॥ दृप्तारिशलभप्रसरस्य पावकस्तत्रास्त्यर्थिनाम् । दारिद्र्यदारुदहनैकप्रत्यलो भूपती राजा ॥९३॥ तस्य समीपे कोऽपि खलु केतक विषयागतः सुभटः । भुजमात्रबला मार्गयति स लक्षं वर्षवृत्त्या ॥९४॥ ततो भूपतिना भणितः का शक्तिः स भणति मम नास्ति । शक्तिः कापि खलु सुकृतं त्वस्ति त्वं येन दृष्टोसि ॥ ततस्तस्य खड्गधारी विज्ञपयति नरेश्वरं प्रणम्य । मम प्रभोर्गुणगणगुरोः शक्तिद्विकमितरजनदुर्लभम् ॥९६॥ हारयति न संग्रामे तथा बुद्धिः कापि सा, अयं यया । शत्रुमुत्पन्नविरोधकारणमपि खलु प्रसादयति ||९७||
१६. केयर, ख. केवय. 1
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org