________________
सुंदरका |
१३६
बाहरियं च मए तो न कोवि आगच्छई जणाभावा । तो नियगुरुआणाए मएवि सो उंजिओ तहवि ॥ ४४ ॥ अनिचेट्ठो दिट्ठो मउत्ति सो मन्निरं मए नयरा । आहूओ सयलजणो समागओ गरुयसामग्गिं ॥ ४५ ॥ arr सिवियाए विहिया निग्गमणपमुहसोहावि । तित्थाभिमुहं नीओ' घणतूररवेण तं सोउं ॥ ४६ ॥ कपडिओ पहियजुओ मुणिउं तूरस्स सरविसेसेण । पभणइ अहो ! अणाहो जीवंतो डज्झिही वरओ | तो तं वयणं सोडं पहिएणं पेसिओ निओ पुरिसो । अम्ह सयासे अज्जवि पज्जालेमो न जाव चियं ॥ ४८ ॥ तो तेणं गंतूणं तव्वयणं विम्हयावहं अम्ह । कहिये, भणिया य तहा एमेव पडिक्खह मुहुतं ॥ ४९ ॥ एवं ठियाण तुम्हें कि पडियारं करिस्तए कोवि । एत्तो कप्पडिएणं भणिओ पहिओ जहा तुम्ह || ५० ॥ संवलयमत्थि, सो भइ अस्थि दहिसालिओयणकरंबो । भुत्तो सो तेण तओ सुत्तविउट्ठव उट्ठे ॥ ५१ ॥ मज्झओ कट्ठेहिं विओवि हु तओ य अम्हेहि । तस्स सास नीओ वज्जंतणवज्जतूरेहिं ॥५२॥ पासु पाडिओ तस्स तह य सयलेण सयणवग्गेण । जं जस्स आसि पासे आभरणं तेण तं दिनं ॥५३॥ पहिरण तओ भणिओ कप्पडिओ पसिय कहसु मह एयं । भुत्तो तए करंबो एयस्स विंस कहं नहं १ ॥ सव्वोवि विम्याउलहियओ पासट्ठिओ जणो भणइ । जुत्तमिमेणं पुढं ता तेणुव्वक्किउं वमिओ || ५५॥ हालाहलपुंजो इव करंबओ नीलवन्नदुप्पिच्छो । तो जंपइ सव्वजणो अचिंतमाहप्प ! तुझ नमो ॥ ५६ ॥ परमुचयारी एसो पहिओवि य इय विवि नियचित्ते । अइगउरवेण नीया दोवि मए निययगेहम्मि ॥५७॥
ततश्चरणचम्पितेन दष्टो सर्पेण गुरुदर्पेण । मयि पश्यति ततः पतितो घरण्यामधरः सः ॥ ४३ ॥ | व्याहृतं च मया ततो न कोऽप्यागच्छति जनाभावात् । ततो निजगुर्वाज्ञया मयापि स योजितस्तथापि ॥ ४४ ॥ अतिनिश्श्रेष्टो दृष्टो मृत इति स मत्वा मया नगरात् । आहूतः सकलजनः समागतो गुरुसामग्रीम् ॥ ४५ ॥ कृत्वा शिबिकायां विहिता निर्गमनप्रमुख शोभापि । तीर्थाभिमुखं नीतो घनतूरखेण तं श्रुत्वा ॥ ४६ ॥ कार्पटिकः पथिकयुतो ज्ञात्वा तूरस्य स्वरविशेषेण । प्रभणत्यहो ! अनाथो जीवन् धक्ष्यते वराकः || ४७॥ - ततस्तद्वचनं श्रुत्वा पथिकेन प्रेषितो निजः पुरुषः । अस्माकं सकाशेऽद्यापि प्रज्वालयामो न यावच्चिताम् ॥ ४८ ॥ ततस्तेनं गत्वा तद्वचनं विस्मयावहमस्माकम् । कथितं भणिताश्च तथैवमेव प्रतीक्षध्वं मुहूर्तम् ॥ ४९ ॥ एवं स्थितेषु युष्मासु किल प्रतिकारं करिष्यति कोऽपि । इतः कार्यटिकेन भणितः पथिको यथा तव ॥५०॥ शम्बलमस्ति, स भणत्यस्ति दधिशाल्योदनकरम्बः । मुक्तः स तेन ततः सुप्तव्युत्थ इवोत्तिष्ठति ॥ ५१ ॥ मम सुतः कष्टैरुत्थापितोऽपि खलु ततश्चास्माभिः । तस्य सकाशं नीतो वाद्यमानानवद्यतूरैः ||१२|| पादयोः पातितस्तस्य तथा च सकलेन स्वजनवर्गेण । यद् यस्यासीत् पार्श्वे आभरणं तेन तद् दत्तम् ॥५३॥ पथिकेन ततो भणितः कार्पटिकः प्रसद्य कथय ममैतत् । भुक्तस्त्वया करम्ब एतस्य विषं कथं नष्टम् ? ॥५४॥ सर्वोऽपि विस्मयाकुलहृदयः पार्श्वस्थितो जनो भणति । युक्तमनेन पृष्टं ततस्तेनोद्वर्यवमितः ||१५|| हालाहलपुञ्ज इव करम्बको नीलवर्णदुर्दर्शः । ततो जल्पति सर्वजनोऽचिन्त्यमाहात्म्य ! तुभ्यं नमः || ५६॥ परमोपकार्येष पाथकोऽपि चेति स्थापयित्वा निजचित्ते । अतिगौरवेण नीतौ द्वावपि मया निजगेहे ॥५७॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org