________________
१३८
सुपासनाह चरिश्रम्मि
तो जूहवई अग्गे होऊणं पाणियं परिक्खेइ । तो तिणयणगलनीलं तं दद्दूणं निवारेइ ११२९ ।। सव्र्व्वपि तओ जूह, सयं तु गच्छेइ वणनिगुंजम्मि । तदहपच्चासने मोडेउं विडविणो डाल ||३०|| कस्सवि, विसघात्थं खिवेइ नीरम्मि तक्खणादेव । हरहासहारधवलं जायं तो निव्विस नीरं ॥ ३१ ॥ तो तं निवसन्नाए आहूयं हत्थिणा नियं जूहं । सिच्छाए पियइ जलं तक्कीलाए पकीलेउं ॥ ३२ ॥ नहरि नीराओ गयं गईदाणं जूहमन्नत्थ । उत्तरिय तरुवराओ तीरे नीरस्स संपत्ता ||३३|| सज्जगहिययसरिच्छं सच्छमउच्छं जलं पिएऊण । तं ओसहीए वलयं घित्तूणं पत्थिया एत्थ || ३४ ॥ आगच्छंतेहि पहे गारुडया णिज्जिया तहाणेगे । विसवारियावि बहवे उट्ठविया ओसहिवसेण ॥ ३५ ॥ तज्झाओ जो एस इह आगओ मह सगासे । कालडसिपि मन्ने जीवावेडं समत्थोति ॥ ३६॥ तो सेट्ठिओ पण नरिंद ! सज्जीकरेसु मह मित्तं । काऊण मह पसायं, लक्खं कणयस्स दाविस्सं ॥ ३७॥ तो तेणोसहिवलयं ओहलिडं सीयलेण सलिलेण । सो सुंदरो सुहत्थं झडत्ति जा छंटिओ ताव || ३८|| लोहमयतवयतावियतिल्लछडाहिंव नीरबिंदूहिं । सव्वसरीरे जाया फुडियाओ बिंदु संखाओ ॥ ३९ ॥ नय कवि से विसेसो जाओ जाया य नवरि गुरुपीडा । तो सोवि असज्झो मज्झ एस इय भणिय नीहरिओ॥ तो अन्नेणं केणवि कप्पडिओ कोवि आणिओ तत्थ । कहिया य खेमचंदस्स मंतसत्तीवि तस्स इमा ॥ ४१ ॥ निययाओ नगराओ गामंतरपत्थियस्स मज्झ सुओ। अवयरिओ तुरयाओ सरीरचितानिमित्तेण ॥४२॥ तो चरणचंपिणं डसिओ सप्पेण गरुयदप्पेण । मह पिच्छंतस्स तओ पडिओ धरणीए अधरो सो ॥ ४३ ॥
1
ततो यूथपतिर भूत्वा पानीयं परीक्षते । ततस्त्रिनयनगलनीलं तद् दृष्ट्वा निवारयति ॥२९॥ सर्वमपि ततो यूथं, स्वयं तु गच्छति वननिकुजे । तद्रहप्रत्यासन्ने मर्दित्वा विटपिनः शाखाम् ॥३०॥ कस्यापि, विषघातार्थं क्षिपति नीरे तत्क्षणादेव । हरहासहारधवलं जातं ततो निर्विषं नीरम् ॥३१॥ ततस्तद् निजसंज्ञयाऽऽहूतं हस्तिना निजं यूथम् । स्वेच्छया पिबति जलं तत्क्रीडया प्रक्रीड्य ॥३२॥ निःसृत्य नीराद् गतं गजेन्द्राणां यूथमन्यत्र । उत्तीर्य तरुवरात् तीरे नीरस्य संप्राप्तौ ॥३३॥ सज्जनहृदयसदृशं स्वच्छमतुच्छं जलं पीत्वा । तदोषधेवलयं गृहीत्वा प्रस्थितावत्र ||३४|| आगच्छद्भयां पथि गारुडका निर्जितास्तथाऽनेके । विषघारिता अपि बहव उत्थापिता ओषधिवशेन ॥ ३५ ॥ तन्मध्याज्ज्येष्ठ एष इहागतो मम सकाशे । कालदृष्टमपि मन्ये जीवयितुं समर्थ इति ॥ ३६ ॥ ततः श्रेष्ठिसुतः प्रभणति नरेन्द्र ! सज्जीकुरुष्व मम मित्रम् । कृत्वा मयि प्रसादं, लक्षं कनकस्य दापयिष्य ॥ ततस्तेनौषधिवलयमवनृभ्य शीतलेन सलिलेन । स सुन्दरः सुखार्थं झटिति यावत् सिक्तस्तावत् ॥ ३८॥ लोहमय कटाह तापिततैलच्छटाभिरिव नीरबिन्दुभिः । सर्वशरीरे जाताः स्फोटिका बिन्दुसंख्याः ॥३९॥ न च कोऽपि तस्य विशेषो जातो जाता च केवलं गुरुपीडा । ततः सोऽप्यसाध्यो ममैष इति भणित्वा निःसृतः ॥ ततोऽन्येन केनापि कार्पटिकः कोऽप्यानीतस्तत्र । कथिता च क्षेमचन्द्राय मन्त्रशक्तिरपि तस्येयम् ॥ ४१ ॥ निजाद् नगराद् ग्रामान्तरप्रस्थितस्य मम सुतः । अवतीर्णस्तुरगाच्छरीर चिन्तानिमित्तेन ॥ ४२ ॥
1
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org