________________
चंपयमालाकहा।
११६
ओ देवि ! रक्ख रक्खह नयरमनाहंच डज्झमाणमिणं । अविणीएसुवि उवजीवगेसु न परम्मुहा गया। यतः:"उपजीवकेषु विमुखाः सुजना न भवन्ति दुर्विनीतेषु । वत्सव्यथितेऽप्यूधसि सुरभिनों शेमयति क्षीरम्" ॥ रायावि पयंपइ तुज्झ देवि ! फलिहुज्जलम्मि सीलम्भि। आरोवियं कलंक जमिमेहिं जणेहिं मूढेहिं ॥ तस्सेव पावविसविडविणो कुसुममणुहवंति इह एए । तुज्झ पसायं मोत्तुं सरणं अन्नो न एआणं ॥२२०॥ चंपयमाला पभणइ जइ मह अरिकेसरि विमोचूणं । वसइ मणेवि न अन्नो तो अग्गी एस विज्झाउ ॥ सुत्थावत्थं सयलंपि होउ डड्दपि डज्झमाणंपि । तव्वयणाणंतरओ सासणदेवीए तह विहिये ॥२२२॥ कोहलभत्तीहिं जे तत्थ सुरा समागया तेहिं । घुटुं जयइ सुसीलं तह मुक्का कुसुमबुट्ठीवि ॥२२३॥ जयजयरवसंमिस्सो उच्छलिओ देवदुंदुहीसहो । गयणयले य सलीलं पणचियं देवनारीहिं ॥२२४॥ धरणियले सव्वत्तो नयरे दिजंति कुंकुमछडाओ । वंदणमालसणाहाई तोरणाई रइति ॥२२५॥ अक्खुडिओ पक्खुडिओ छिक्कतोवि य सबालवुडढजणो । जीवउ चंपयमालत्ति जंपिरो वियरए तत्थ॥ इय अचन्भुयमवलोइऊण पव्वाइया भयत्तत्था । चितेइ अहमणत्थस्स मूलभूयम्हि एयस्स ।।२२७॥ ता मह मरणं सरणं सहियव्वाइं च दुक्खलक्खाइं । पावाइ मए पावाइं जेण विहियाइंणेगाइं ॥२२८॥ एयं तु महापावं मन्ने जइ नित्थरामि तत्थ गया । अपइट्ठाणं नरयं भगति जं जिणमए निउणा ॥२२९॥ तहवि हु नियदुचरियं पयासिउं सयललोयपचक्रवं । पणमामि महासइपायपंकयाइं तहिं गंतुं ॥२३०॥
हे देवि ! रक्ष रक्ष नगरमनाथमिव दह्यमानमिदम् । अविनीतेष्वप्युपविकेषु न पराङ्मुखा गुरवः ॥२१८॥ राजापि प्रजल्पति तव देवि ! स्फटिकोज्वले शीले। आरोपितः कलङ्को यदेभिजनैमूढैः ॥२१९॥ तस्यैव पापविषविटपिनः कुसुममनुभवन्तीहैते । तव प्रसादं मुक्त्वा शरणमन्यो नैतेपाम् ॥२२०॥ चम्पकमाला प्रभणति यदि ममारिकेसरिणं विमुच्य । वसति मनस्यपि नान्यस्ततोऽग्निरेष विध्यायतु ॥२२१॥ सुस्थावस्थ सकलमपि भवतु दग्धमपि दह्यमानमपि । तद्वचनानन्तरतः शासनदेव्या तथा विहितम् ॥२२२॥ कौतूहलभक्तिभ्यां ये तत्र सुराः समागतास्तैः । घुष्टं जयति सुशीलं तथा मुक्ता कुसुमवृष्टिरपि ॥२२३॥ जयजयरवसंमिश्र उच्छलितो देवदुन्दुभिशब्दः । गगनतले च सलीलं प्रनर्तितं देवनारीभिः ॥२२४॥ धरणीतले सर्वतो नगरे दीयन्ते कुङ्कुमच्छटाः । वन्दनमालासनाथानि तोरणानि रच्यन्ते ॥२२५॥ कृष्टो विकोशितः क्षुतयन्नपि सबालवृद्धजनः । जीवतु चम्पकमालेति जल्पनशीलो विचरति तत्र ॥२२६॥ इत्यत्यद्भुतमवलोक्य प्रवाजिका भयत्रस्ता । चिन्तयत्यहमनर्थस्य मूलभूताऽस्म्येतस्य ॥२२७॥ तस्माद् मम मरणं शरणं सोढव्यानि च दुःखलक्षाणि । पापया भया पापानि येन विहितान्यनेकानि ॥२२८॥ एतत्तु महापापं मन्ये यदि निस्तरामि तत्रं गता । अप्रतिष्ठानं नरंक भणन्ति यं जिनमते निपुणाः ।।२२९॥ तथापि हि निजदुश्चरितं प्रकाशयित्वा सकललोकप्रत्यक्षम् । प्रणमामि महासतीपादपङ्कजानि तत्र गत्वा ॥
१क कम।
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org