________________
[ १४४ ]
ततो पव्वण माऊर कहियं विवादवत्थु । तीए भणिओ ፡ पुत ! दुट्ठ ते कयं । नारओ पिउणो ते निच्चं सम्मओ गहणधारणासंपण्णो ।
सो भणति - " मा एवं संलवसि । अहं गिहीयसुत्तत्थो नारयकं वसुवयणवडिहयं छिण्णजीहं निव्वासेमि । दच्छिहिसि " 1 त्ति ।
सा पुत्तस्स अपत्तियंती गया वसुसमीवं । पुच्छिओ य तीए संदेहवत्युं - "किह एवं उवज्झायमुहाओ अवधारितं" ति । सो भणति - " जहा नारओ भणति तह तं, अहमवि एवंवादी ।
,,
ततो सा भणति - " जइ एवं तुमं सि मे पुत्तं विणासेंतओ, तओ तव समीवे एव पाणे परिन्द्रयामि " त्ति जीहं पगड्डिया |
पासत्येहि य वसू राया भणितो - " देव ! उवज्झाइणीए वयणं पमाणं कायव्वं । जं चेत्थ पावगं तं समं विभजिस्सामो " त्ति ।
सो तीसे मरणनिवारणत्थं पासत्येहि य पाहणेर्हि पव्त्रयगपक्खि एहिं गाहिओ । ततो कहंचि पडिवण्णो ' पव्वयपक्खं भणिस्सं 'ति । ततो माहणी कयकरजा गया संहिं ।
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
