________________
जयन्तीप्रकरणवृत्तिः । गाथा २।३ कृत्वा ? नत्वा, किं तत् ? कर्मदारुदारणतपोविराजितस्यै, यद्वा सातिशायितपोवीर्याचारसारस्य वीरस्य चरणारविन्दं नम्रामरेश्वरशिरःशेखरमणिमयूखविच्छरितम् ।
का पुनरसौ जयन्ती ? इत्याहकोसंबीनयरीए सहसाणियसुयसयाणियस्स सिसू । चेडकसुयामिगावईजाओ उदयणनिवो अत्थि ॥२॥ तस्स पीउसी जयन्ती पुव्वं सेज्जायरी मुणियजीवा ।
वेसालिसावयाणं अरहंताणं सुसाहूणं ॥३॥ व्याख्या-कोशाम्ब्यां नगर्यां सहसानीको यो राजा, तस्य सुतः शतानीको यो राजा, तस्य शिशुः-पुत्रो, वैशाल्यधिपतेश्चेटकमहाराजस्य सुतायाः मृगावत्याः । जात उदयननामा नृपोऽस्ति । तस्योदयननृपस्य पितृष्वसा जयन्ती, पूर्वशय्यातरी- 10 त्याह-'वेसालिसावयाणं'-'विशाला जननी यस्य, विशालकुलमेव वा, विशालं प्रवचनं वा यस्य तेन 'वैशालिको जिन' इतिवचनाद् वैशालिर्भगवान्महावीरस्तस्यान्तिके ये धर्मं शृण्वन्ति, ते वैशालिश्रावकास्तेषां अरिहंतॄणां, यद्वा अर्हतां भुवि प्रतीक्ष्याणां (पूज्यानां) सुसाधूनां-सुविहितयतीनां इति गाथाक्षरार्थयोजनामात्रम् । भावार्थः कथानकादवसेयं तच्चेदम् -
हुए अत्थि इह जम्बुद्दीवे, भारहवासम्मि मज्झिमे खण्डे ।
सिद्धो वच्छो देसो समिद्धगामागरनिवेसो ॥१॥ उन्नयपओहरेसु पुट्ठो गोमण्डलेसु सव्वेसु । जो निद्धघोसदसदिसिअइगुरुपसरन्तपडिसद्दो ॥२॥ जो दुद्धरचायकरो सुहडो इव कलिनरिन्दविद्दवणो । ठाणट्ठाणपरूढप्पसत्थवणराइसोहिल्लो ॥३॥ जत्थ कलिकालदंसा कत्थ वि नगराइएसु न वि हुन्ति । निच्चं तिकालदेवयपूयाघणधूवधूमेहिं ॥४॥ जत्थ य सरोवरेसु सरोरुहाणं विसप्पिरपराया । अवरोप्परखेलणखित्तगन्धमुट्ठि व्व रेहन्ति ।।५।। जो सइ धन्नमहासईसीयारामाभिरामगुणगरुओ। रामायण व्व किं पुण ? न बिभीसणुसत्तुसम्माणो ॥६॥
15
20
25
Jain Education International 2010_02
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
