________________
અંતિમ સમયસુધી અશાતાના ઉદયમાં પણ સમતાસાધક હતા. તેની અનુભૂતિ ઇ.સં. ૧૯૯૮ ચે.વદ ૦ાાની રાત્રે ૧૦ વાગ્યા પછી જે દુ:ખાવો ઉપડ્યો તે જીવલેણ જણાતો હતો. વૈ.સુ. ૧ને સવારે ૩ વાગે અસ્વસ્થતા ઉભી થતાં ડોક્ટરી તપાસ કરાવી આરામ કરવાની સૂચના છતાં સવારે પૂ. પ્રવર્તિની શ્રીજીને બોલાવ્યા. તેઓ પધાર્યા ને કહેવા લાગ્યા. સાહેબજી ! અખાત્રીજનાં ત્રણ સાધ્વીજીને વર્ષીતપના પારણા છે તે આપ કરાવશોને ? આ સંકેત કોઇ સમજી શક્યા નહીં. સમસ્ત ક્રિયા વગેરે સ્વસ્થતાપૂર્વક કરી. સાધ્વીજીઓને યાત્રા કરવા મોકલ્યા. ૭ વાગે નવકારશી કરી જરા વાપરી જાતે જ મુઠ્ઠસી પચ્ચકખાણ કરી લીધુ, ૧૦ વાગ્યે શ્વાસ વધ્યો. આશ્રિતવર્ગ ગભરાઇ ગયો. પોતાની જાતે ઊઠી સંથારો સિદ્ધગિરિ સન્મુખ લેવડાવ્યો. “અરિહંતની ધૂન” ચાલી, જાણે સિદ્ધગિરિની પાવનભૂમિ-શ્રી આદિદેવની પવિત્રછાયા, પૂ.આ.ભ. શ્રેયાંસપ્રભસૂરિ ગુરુ ભગવંતની હાજરીમાં નવકાર સ્મરણ પૂર્વક પરલોક પ્રયાણ કરવા જીવાત્મા સંચર્યો. “સમાધિમય મૃત્યુ મળે તો મને મળજો” એમ બોલતા તે સાચું કર્યું.
અંતમાં ગુરુદેવ ! આપ જ્યાં હો ત્યાં બોધી પામી ! અમારા ઉપર કૃપા કરી, અમ સુકાની બન્યા છો તો અમને સંયમમાં સ્થિરતા કરાવી શુદ્ધ સંયમની આરાધના કરીએ તેવું બળ આપશોજી.
સા. શ્રી કિરણરેખાશ્રીજી, સા. શ્રી ચંદ્રરત્નાશ્રીજી
તથા
સા. મહાજ્યોતિશ્રીજી
