________________
। संवेगरंगशाला श्लोक नं. ५६८७-६०२२
मायास्वरूपम् - वणिक्पुत्रदृष्टान्तः ता विसयवासणाए, निवडउ बज्जाउसणि ति चिंतंतो । सयमेव विहियलोओ, निस्संगो सो महासत्तो ॥८७॥ पव्यज्जं घेत्तूणं, कह लहुभाऊण वंदणं काहं । सामिसमीवम्मि गओ ति, माणदोसेण तत्थेव ॥८॥ काउस्सग्गेण ठिओ, उप्पन्ने केवलम्मि यच्चिस्सं । एतो ति क्यपइन्नो, आयरिसं निरऽसणो किसिओ ॥९॥ वरिसंडते जिणपेसिय-बंभीसुंदरीतवस्सिणीहिं च । भणिओ भाउग! ताओ, आणवइ न हत्थिचडियाण ॥१०॥ उप्पज्जइ किर नाणं ति, तयणु सो जा विभावए सम्म । ता माणमेव हत्थिं, मुणिऊणं जायसुहभावो ॥१॥ उज्झियमाणो जिणपाय-मूलगमणाय उक्विवियचलणो । तिन्नपइन्नो जाओ, वरकेवलनाणलाभेणं ॥९॥ इय माणपवित्तिनियित्तिभाव-संपज्जमाणदोसगुणे । खमग! महासत्त! विहा-विऊण सुद्धाए बुद्धीए ॥९३॥ तुममाऽऽराहणमेयं, आराहिय चरणवरगुणोवेयं । दंसणनाणसमेयं, पावसु सिवसोक्खमऽपमेयं
॥९४॥ सत्तमयपावठाणं, उवइ माणगोयरं एयं । एतो मायाविसयं, अट्ठमयं किंपि साहेमि
॥९५॥ "मायास्वरूपम्" - माया उव्येयकरी, धम्मियसत्थेसु निंदिया माया । माया पावुप्पत्ती, धम्मक्खयकारिणी माया
॥९६॥ माया गुणहाणिकरी, दोसाण विवड्ढणी फुडं माया । माया विवेयहरिणंडक-बिंबगसणेकराहुगहो पढियं नाणं चरियं च, दंसणं पावियं च चारित्तं । तवियं सुचिरं पि तवं, जड़ माया ता हयं सव्यं ॥९८॥ अच्छउ ता परलोए, इहलोए च्चिय नरो उ माइल्लो । जइ वि अकयाऽवराहो, तहा वि सप्पो व्य भयहेऊ ॥९९॥ जह जह करेइ मायं, तह तह 'अप्पच्वयं जणे जणइ । अप्पच्चयाओ पुरिसो, अक्क्यतूला लहू होइ ॥६०००॥ ता भाविऊण एयं, सुंदर! परिहरसु सव्यहा मायं । तव्वज्जणेण अणवज्जं, अज्जवं जायए जेण
॥१॥ अज्जवगुणेण पुरिसो, संचरई जत्थ जत्थ तत्थ तहिं । सुयणो सरलसहायो, इमो ति सलहिज्जड़ जणेणं ॥२॥ आरूढजणपसंसस्स, पुण्णगुणा संकमंति सयराहं । गुणगणगवेसिणो ता, जुतो जत्तो तहिं काउं महुरतं दंसित्ता, माई पच्छा वि दरिसिगवियारो । तक्कं व जयम्मि नरो, न रोयए वत्तमहुरत्तो अट्ठमयपावठाणग-दोसे नायमिह पंडरज्जाए । अहवा दोसगुणेसु वि, अहक्कम दो वणियपुत्ता
॥५॥ तथाहि--
__ "देवणिकपुत्रस्यदृष्टान्तः” | एगम्मि पुरे धणवंत-गरुयकलसंभया भवचिग्गा । पव्यजं पडियन्ना, एगा सुस्सावगाण सया
ોદી सुस्समणीणं मझे, यसमाणी सा य गिम्हसमयम्मि । अच्वंतमलपरीसह-पराजिया देहसक्कारं अंसुयसक्कारं पि हु, कुणमाणी चोयणं च समणीहिं । दिजंतिं असहंती, भिन्नम्मि पडिस्सयम्मि ठिया ॥८॥ पंडरपडदेहत्तेण, सा पसिद्धा य पंडरग्ज त्ति । कुणइ य पूयाहेडं, विज्जाए नयरजणखोभं
॥९॥ अह पच्छिमम्मि काले, कहं पि संजायपरमयेरग्गा । सुगुरुसमीचे पडियन्न-पुव्वदुच्चरियपच्छित्ता ॥१०॥ संघसमक्खं घेत्तूण-मडणसणं सा ठिया सुहज्झाणे । णवरं पूयाहेडं, मंतेणाऽऽयड्ढइ लोयं
॥११॥ तीए समीचे पुरलोय-मितमणिसं पलोइउं गुरुणा । भणिया महाउणुभावे!, मंतऽभिओगो न ते जुत्तो ॥१२॥ | "मिच्छा भि दुक्कडं" "नो, पुणो वि काहामि चोइया सुटु' । पडिभणियमिणं तीए, नवरं अवरम्मि पुण दियहे॥१३॥ विजणे ठाउं अतरंतियाए, आयड्ढिओ पुणो लोगो । पडिसिद्धा य गुरूहिं, ता जाय चउत्थवेलाए ॥१४॥ मायासीलतेणं, तीए भणियं न किंषि भंते! हं । विज्जाबलं पजुंजेमि, किंतु सयमेइ एस जणो ॥१५॥ एवं सा मायावस-विहुणियआराहणाफला मरिउं । सोहम्मे एरावण-सुररमणीभावमऽणुपत्ता
॥१६॥ इय दोसे दिटुंतो, निद्दिट्ठो ताव पंडरज्जाए । दोसगुणेसु य पुयो-वट्ठवणिए निदंसेमि
. ॥१७॥ अवरविदेहे दो वणि-यवयंसा माइउज्जुगत्तेण । ववहरिउं चिरकालं, दो वि मया भरहवासम्मि ॥१८॥ उज्जुगभावो मिहुणतणेण, अवरो य हत्थिभावेण । उप्पन्ना कालेणं, परोप्परं दंसणं जायं
॥१९॥ मायावसविढवियआभि-योगकम्मोदएण अह करिणा । खंधम्मि विलइयं तं, मिहुणगमडव्वत्तपीईए ॥२०॥ इय माइणो अणत्थं, तविवरीयस्स पेच्छिउं च गुणं । खमग! तुमं निम्माओ, सम्म आराहणं लहसु पावट्ठाणगमट्ठम-मेयं लेसेण संसियं एत्तो । लोभसरुवाऽऽयेयण-परमं नवमं पि कित्तेमि
॥२२॥ 1. अप्रत्ययम् = अविश्चासम् । 2. अर्कतूलात् । ५ 169
॥७॥