________________
दोहा-पाहुड
१६०
जे भणेला छे, जे पंडित छे, जे मोटा गर्व धरनारा छे, ते पण स्त्रीओना चक्करमा रहेंटनी जेम भमे छे.
१५६ कक्काना अक्षरोने मूठीथी भूसीने तुं त्यां सुधी लख्या करीश ज्यां सुधी शंखनी जीभ ... (?) लूछीने न .........(?)
१५७ तुं तडतड पांदडां तोडे छे – जाणे ऊंट पेठं! पण हे मूढ ! तुं ए नथी जाणतो के कोण तोडी रह्यं छे, कोण तूटी रह्यं छे ?
१५८ पांदडु, पाणी, तृण के तल-बधांने तारा जेवा ज जाण. पण मोक्षमां जेनाथी जई शकाय ते कारण तो कोई जुदुं ज छे.
१५९ हे जोगी ! पांदडीओ तोड मा, फळने य हाथ न लगाड. जेना माटे तुं तोडे छे ए शिवने ज अहीं चडावी दे.
देवळमांनो पथ्थर, तीर्थमानुं पाणी, पुस्तकमांनुं सकळ काव्य के फूल्युफाल्युं जे वृक्ष दीसे छे– सघळु इंधण थशे.
तीर्थे तीर्थे भमनाराने शुं फळ मळ्यु ? बाह्य शरीर पाणीथी शद्ध थयु. अंदर शुं थयुं ?
तुं तीर्थेतीर्थमां भमे छे. हे मूर्ख ! चामडी तो पाणीथी धोई, पापरूपी मेलथी मेलुं बनेलं आ तारुं मन केवी रीते धोईश?
हे जोगी! जेना हृदयमां एके य देव वसतो नथी ते जन्ममरणथी मुक्त थई परम-लोक केवी रीते पामे?
१६४ एक (तेने) सारी रीते जाणे छे, बीजो नथी जाणतो. तेनुं चरित्र देवो पण नथी जाणता. जे अनुभवे छे ते ज जाणी जाय छे. पूछनाराने संतोष कोण आपे?
१६५
१६१
१६२
___ १६३
