________________
१४५
दोहा-पाहुड
५२ झाझं आईअवळु बोलवाथी शं? हे जोगी ! देह आत्मा नथी. देहथी जुदो ज्ञानमय ते ज तारो आत्मा समज.
जेनुं मन अशुद्ध होय तेने पोथीओ पढवाथी पण मुक्ति क्याथी मळे ? वध करनार शिकारी पण बहु वार (?) हरणांने नमे छे.. . १४६
हे ज्ञानी योगी ! क्यांय दया विनानो धर्म होय नहीं. पाणीने खूब मथवाथी पण हाथ चीकणा न थाय.
१४७ दुर्जनोना संगथी भला माणसोना गुण पण नाश पामे छे. लोढानी साथे मळवाथी अग्नि पण घणथी पीटाय छे.
. १४८ शंखनी धवलता अग्नि पण दूर करी शकतो नथी, परंतु खेरनी साथे मळतां ज ए धवलता नाश पामे छे एमां शंका नथी.
१४९ समुद्र द्वारा त्यजायेला शंखनी ए अवस्था थाय छे के एना गळामां हाथ नाखी एने माछीओ चुंबन करे छे. गुणरत्ननिधि समुद्रने छोडी जवाथी एने कांठे फेंकावू पडे छे. त्यां शंखोनी अवस्था एवी थाय छे के तेमने फुकावू पडे छे, एमां शक नथी.
१५०-५१ हे मधुकर ! कल्पतरुनी मंजरीनी सुगंधी आस्वादीने हवे खाखरामां भमवा लाग्यो ? हे हताश ! हैयु फाटीने तुं मरी केम न गयो? १५२
माथु मुंडाव्युं, चोटी धारण करी, धर्मनी आशा बांधी, मात्र कुटुंब छोड्यु पण पारकानी आशा न छोडी (तो धर्मनी आशा क्यां वधी?) १५३
नग्नता, जे अभिमान करे छे, वगोवायां छतां जे समजता नथी, ते बाह्य के आंतरिक एके बंधनने कापी शकता नथी.
१५४ हे भाई! आ मनरूपी हाथीने आंधळी दोटथी रोको. ते शीलरूपी वाडी मांगी नाखशे अने फरी संसारमा पडशे.
१५५
