________________
दोहा-पाहुड
जिणवरु झायहि जीव तुहुँ , विसय-कसायइं खोइ । दुक्खु ण देक्खहि कहि मि वढ , अजरामरु पउ होइ ॥१९७।। जिनवरं ध्याय जीव त्वं विषय-कषायानि . . . . । दुःखं न पश्यसि कुत्र अपि मूर्ख अजरामरं पदं भवति ॥ विसय-कसाय चएवि वढ , अप्पहिं मणु वि धरेहि । चूरेवि चउ-गइ णित्तुलउ , परमप्पउ पावेहि ॥१९८॥ विषयकषायानि त्यक्त्वा मूर्ख आत्मनि मनः धारय । चूरयित्वा चतुर्गतिं निश्चितं परमात्मानं प्राप्नोषि ॥ इंदिय-पसरु णिवारियइ , मण जाणहि परमत्थु । अप्पा मेल्लेवि णाणमउ , अवरु विडाविड सत्थु ॥१९९॥ इंद्रिय प्रसर: निवार्यतां मनः जानीहि परमार्थम् । आत्मानं मुक्त्वा ज्ञानमयं अपरः . . . . सार्थः ॥ विसया चिंते म जीव तुहुं , विसय ण भल्ला होति । सेवंताहुं वि महुर वढ , पच्छए दुक्खई दिति ।।२००। विषयान् चिंतय मा जीव त्वं विषयाः वराः न भवंति । सेवमानानां अपि मधुराः मूर्ख पश्चात् दुःखानि ददंति ॥ विसय-कसायहिं रंजियउ , अप्पहिं चित्तु ण देइ । बंधेवि दुक्किय-कम्मडा , चिरु संसारु भमेइ ॥२०१॥ विषय-कषायैः रंजितः आत्मनि चित्तं न ददाति । बद्ध्वा दुष्कृत-कर्माणि चिरं संसारं भ्रमति ॥ इंदिय-विसय चएवि वढ , करे मोहहों परिचाउ । अणुदिणु झायहि परमपउ , तो एहउ ववसाउ ॥२०२॥ इंद्रिय विषयान् त्वक्त्वा मूर्ख कुरु मोहस्य परित्यागं । अनुदिनं ध्याय परमपदं ततः एषः व्यवसायः ॥
