________________
दोहा-पाहुड
ता संकप्पवियप्पा कम्मं अकुणंतु सुहासुहाजणयं । अप्पसरूवासिद्धी जाम ण हियए परिफुरइ ॥१४२॥ तावद् संकल्पविकल्पा कर्म कुर्वंतु सुखासुखजनकं । आत्मस्वरूपा सिद्धी यावद् न हृदये परिस्फुरति ॥ गहिलउ गहिलउ जणु भणइ , गहिलउ म करि खोहु । सिद्धिमहापुरि पइसरइ , उप्पाडेविणु मोहु ॥१४३॥ उन्मत्तः उन्मत्तः जनः भणति उन्मत्तः मा कुरु क्षोभं । सिद्धि-महापुरे प्रविशति उत्पाट्य मोहं ॥
अवधउ अक्खरु जं उप्पज्जइ, अण्णु वि किं पि अण्णाउ ण किज्जइ । आयई चित्तें लिहे मणु धारेवि , सुवउ णिचिंतिउ पाय पसारेवि ॥१४४॥ . . . . अक्षरः यद् उत्पद्यते अन्यद् अपि कं पि अन्यायः न क्रियते । एतानि चित्ते लिख मनः धृत्वा
स्वपितु निश्चितं पादौ प्रसार्य ॥ किं बहुएं अडवडवडेण , देहु ण अप्पा होइ।. देहहो भिण्णउ णाणमउ , सो तुहुँ अप्पा जोइ ॥१४५।। किं बहुना . . . देह: न आत्मा भवति । देहात् भिन्नः ज्ञानमयः स त्वं आत्मानं पश्य ॥ पोत्था पढणे मोक्खु कहं , मणु वि असुद्धउ जासु । बहुयारउ लुद्धउ णवइ , मूल-ट्ठिउ हरिणासु ॥१४६॥ पुस्तक- पठनेन मोक्षः कुतः मनः अपि अशुद्धं यस्य । बहुतरं लुब्धकः नयति मूलस्थितः हरिणस्य ।।
