________________
दोहा-पाहुड
असरीरहो संधाणु किउ , सो धाणुक्कु णिरुत्तु । सिव-तत्तिं जें संधियउ , सो अच्छइ णिच्चितु ॥१२१।। अशरीरस्य संधानं कृतं सः धानुष्कः निश्चितं । शिवतत्त्वे येन संधितं सः आस्ते निश्चितं ।।
हलि सहि काइं करइ सो दप्पणु । जहिं पडिबिंवु ण दीसइ अप्पणु ॥ धंधवालु यह जगु पडिहासइ । घरे अच्छंतु ण घरवइ दीसइ ॥१२२।। हला सखि किं करोति तद् दर्पणं यत्र प्रतिबिंब न दृश्यते आत्मनः । मिथ्या-प्रवृत्तं मम जगत् प्रतिभासते
गृहे सन् न गृहपतिः दृश्यते ॥ जसु जीवंतहो मणु मुवउ , पंचेंदियहिं समाणु । सो जाणिज्जइ मोक्कलउ , लद्धउ पहु णिव्वाणु ॥१२३॥ यस्य जीवतः मनः मृतं पंचेंद्रियैः समानं । सः ज्ञायते मुक्तः लब्धः पंथाः निर्वाणस्य ॥. किं किज्जइ बहु अक्खरहिं , जे काले खउ जंति । जेम अणक्खरु संतु मुणि , तव वढ मोक्खु कहंति ॥१२४।। किं क्रियते बहु-अक्षरैः ये कालेन क्षयं यांति । येन अनक्षरं संतं . . . तं मूर्ख मोक्षं कथयंति ॥ छहृदंसणगंथिं बहुल , अवरुप्परु गज्जंति । जं कारणु तं इक्कु पर , विवरेरा जाणंति ॥१२५।। षड्दर्शनग्रंथेन बहवः परस्परे गर्जति । यद् कारणं तद् एकं परं विपरीतं जानंति ॥
