________________
दोहा - पाहुड
,
धंधए पडियउ सयलु जगु, कम्मई करइ अयाणु । मोक्खहो कारणे एक्कु खणु ण वि चितइ अप्पाणु ॥ ७ ॥ मिथ्याप्रवृत्तौ पतितं सकलं जगत् कर्माणि करोति अज्ञानं । मोक्षस्य कारणे एकं क्षणं, नैव चिन्तयति आत्मानं ॥
,
जोणिहि लक्खहिं परिभमइ अप्पा दुक्खु सहंतु । पुत्त- कलत्तहिं मोहियउ, जावं ण बोहि लहंतु ॥ ८ ॥ योनिनां लक्षेषु परिभ्रमति, आत्मा दुःखं सहमान: । पुत्र - कलत्राभ्यां मोहितः यावत् न बोधिं लभमानः ॥
अण्णु म जाणहि अप्पणउ, घरु परियणु तणु इट्टु । कम्मायत्तउ कारिमउ, आगमे जोइहिं सिट्टु ॥ ९ ॥ अन्यद् म जानीहि आत्मीयं गृहं परिजनः तनुः इष्टं । कर्मायत्तं कृत्रिमं आगमे योगिभिः कथितं ॥
जं दुक्खु वितं सुक्खु किउ, जं सुहु तं पिय दुक्खु । परं जिवं मोहहो वसे गएण, तेण ण पाविउ मोक्खु ॥१०॥ यद् दुःखं अपि तद् सुखं कृतं यद् सुखं तद् अपि च दुःखं । त्वया जीव मोहस्य वशं गतेन तेन न प्राप्तं मोक्षं ॥
,
मोक्खु ण पावहि जीव तुहुं, धणु परियणु चिंतंतु । तो वि विचितहि तउ जे तउ, पावहि सुक्खु महंतु ॥ ११ ॥ मोक्षं न प्राप्नोषि जीव त्वम् धनं परिजनं चिन्तयन् । ततः अपि विचितयसि तद् एव तव प्राप्नोषि सुखं महंतं ॥
घर - वासउ मा जाणि जिय, दुक्किय- वासउ एहु । पासु कयंतें मंडियउ, अविचलु ण वि संदेहु ||१२|| गृहवासं मा जानीहि जीव दुष्कृत-वासः एषः । पाशः कृतांतेन मंडितः अविचलः नैव संदेहः ||
